Slow read waarvan je niet wilt dat het eindigt

Ik had een bepaald voorgevoel bij dit boek. Ik moest het gewoon hebben en lezen. De hoofpersonen leken me heel realistisch en het verhaal echt heel erg mooi. Tel daarbij op dat de hoofdpersonen gaan wandelen en ik ben gewoon om!

Ik ga er niet omheen draaien, ik heb van dit boek genoten. De twee hoofdpersonen Marnie en Michael zijn volwassenen (38 en 42) die beiden een beetje vastgelopen zijn in het leven. Ze ervaren problemen in het leggen van sociale contacten en weten zichzelf moeilijk nog een houding te geven met anderen in de buurt. Dit is zo goed uitgewerkt dat je de ongemakkelijkheid door de bladzijdes heen voelt. Tegelijkertijd zijn de dialogen superscherp en barsten ze van de humor.

Bij elkaar gebracht door een gemeenschappelijke vriendin gaan ze met vier volwassenen en een tiener wandelen. Al snel vallen de twee andere volwassen en de tiener af. Wandelen blijkt niets voor hen en het weer zit ook niet bepaald mee. Marnie en Michael worden min of meer gedwongen met elkaar te wandelen. Marnie heeft op dag drie de trein terug naar Londen te halen, maar verlengt dat met een dag en nog een… en nog een.

Gedurende de wandeling groeit er een voorzichtige vriendschap tussen de twee. Ze zijn zich ervan bewust dat ze volledig zichzelf kunnen zijn bij elkaar en dat is iets dat ze al een tijd niet hebben ervaren. De relatie wordt mooi uitgebouwd en uitgediept door de schrijver. Evenals de omgeving waar ze in lopen, de slaapaccommodaties en het weer. Alles wordt uitvoerig en heel beeldend beschreven.

Een mooi verhaal dat zeker geen zoetsappige feelgood is, maar een slow read roman waarvan je wilde dat de wandeling en het verhaal nooit zouden eindigen. En zelfs nu nog, een paar dagen na het dichtslaan van dit boek, heb ik er heimwee naar. 5 sterren.