Een aardige whodunit, met een vleugje 'Gooische vrouwen'

chi - mae – ra [-` mee-] de (v(m)); meervoud: chimaeren, 
chi` mè – re [sjie-] («Grieks) de (vrouwelijk) meervoud: chimères

1. Monsterdier bestaande uit delen van verschillende diersoorten, naar Chimaera, een monster uit de Gr. myth. met een leeuwenkop, geitenlijf en slangenstaart;
2. Biologie organisme bestaande uit weefsels van genetisch verschillende oorsprong; biologische term: entbastaard;
3. Hersenschim, droombeeld
Het woord ‘'chimaera'’ heeft dus drie betekenissen volgens Van Dale. En eigenlijk kunnen twee van die betekenissen van toepassing zijn op het nieuwe boek van de Nederlandse schrijfster Xenia Kasper. Chimaera is haar eerste thriller, nadat ze eerder drie romans schreef.

Hoofdpersoon in dit boek is Anne van Veld. Anne is aan de kant gezet door haar man Alex voor een jonger exemplaar. Ze is natuurlijk woedend, opeens moet ze op een klein flatje wonen en het ziet ernaar uit dat ze niets krijgt van de productiemaatschappij die Alex en zij samen hebben opgebouwd en waar ze jarenlang keihard voor gewerkt heeft. Dan is Alex opeens dood. Vermoord. En had Anne niet alle reden om hem te vermoorden? Ze heeft geen alibi, ze was dronken in de nacht dat Alex vermoord werd en weet zelf niet meer wat ze gedaan heeft. Bovendien zijn haar boze sms'’jes in zijn telefoon gevonden en is haar auto geflitst rond het tijdstip van de moord, twee straten van Alex’' huis. Anne weet zeker dat ze haar bijna ex-man niet vermoord heeft, en neemt een privédetective in de arm. Samen ontdekken ze steeds meer over Alex, en over zijn leven vóór Anne. Maar wie heeft hem vermoord, en waarom?

Het verhaal begint wel spannend, met rechercheurs die bij Anne aan de deur staan en de suggestie die gewekt wordt dat Anne wel eens de moordenaar zou kunnen zijn. Maar daarna sleept het zich een tijdlang langzaam en vrij saai voort. Bijna clichématig op een gegeven moment, bijvoorbeeld wanneer Anne bang wordt gemaakt met een dode kat met een mes in zijn buik en een briefje erop. En natuurlijk worden privédetective Bart en zij verliefd op elkaar. Toch zitten er ook aardige momenten in. De hoofdstukken die zich in de tv-wereld afspelen, zijn goed geschreven en de onderzoeken op locatie (Curaçao, Miami, Belize) spreken tot de verbeelding. Ook goed is dat de lezer tot het absoluut laatste hoofdstuk niet weet wie de moordenaar is. Tijdens het onderzoek komen veel dingen naar boven, veel mensen zouden Alex vermoord kunnen hebben om diverse redenen. Maar er is mannelijk DNA gevonden bij het lijk en dat maakt de lijst korter. Of toch niet? De plot is ijzersterk en origineel. Toch gaat het meer om wie het gedaan heeft, en blijft de reden 'waarom' wat vaag.
Al met al is Chimaera toch een aardige whodunit, met een vleugje 'Gooische vrouwen' en een leuk kijkje in de tv-wereld.