Meer chicklit dan thriller

AD-redacteur Ellen den Hollander is niet de eerste en zal ook zeker niet de laatste journalist zijn die probeert door te breken als schrijver. Maar of het haar gaat lukken met haar debuut Door het vuur…?
Het verhaal begint als de 35-jarige Heleen Vermeer terugkeert naar geboortestad, het streng gelovige Kampen. De ouders van haar jeugdvriendin Francine zijn verongelukt, en ondanks de langlopende ruzie tussen de vriendinnen, gaat Heleen naar de condoleance. Daar vraagt Francine haar om hulp bij het uitzoeken van de administratie van haar ouders. Die blijken grote schulden te hebben, maar Francine heeft geen idee hoe dat komt.
Heleen gaat op onderzoek uit, terwijl Francine uitrust in La Refuge, een huis van een christelijke gemeenschap in de Belgische Ardennen. Maar al gauw komt Heleen erachter dat er iets helemaal mis is met die christelijke gemeenschap, die meer weg heeft van een sekte. Krijgt ze haar vriendin hier nog uit?
Iets dat meteen opvalt is dat Heleen zichzelf wel érg mooi vindt: ‘Heleen had geen spiegel nodig om te weten hoe de rouwenden haar zagen: als een knappe vrouw. Blond golvend haar. Zelfverzekerd, met stevige borsten en een rond achterwerk.’ Verder in het boek staan zinnen als: ‘Jaren later, met de ogen van een volwassene, had ze wel gezien dat ze een prachtig lijf had, ook op haar vijftiende al’, ‘Blond en een dure auto, ze wist welke lustgevoelens dat opriep bij de meeste mannen’, en zo gaat het nog wel even door. Aan de ene kant is dat soms tenenkrommend; welke vrouw zegt zulke dingen over zichzelf? Dat maakt het voor de lezer moeilijk om zich met de hoofdpersoon te identificeren.
Aan de andere kant is het natuurlijk ook goed. Heleen is geen clichévrouw die zichzelf voortdurend bekritiseert, ze is een stoere, onafhankelijke vrouw die een comfortabel leven voor zichzelf en haar dochtertje heeft opgebouwd.
Ellen den Hollander heeft een simpele, niet erg indrukwekkende schrijfstijl, maar dat maakt het boek wel weer lekker makkelijk om te lezen.
De tegenstelling tussen de twee vriendinnen (de een streng protestants en de andere absoluut niet gelovig) is interessant, en ook goed uitgewerkt. Andere dingen in het boek zijn minder geloofwaardig. Heleen wordt bijvoorbeeld wel heel nauw betrokken bij het politieonderzoek. Ze lijkt het onderzoek op een gegeven moment zelfs te leiden. En sommige dingen gaan wel erg makkelijk, zoals het overhalen van een van de sekteleiders aan het eind, en het regelen van Apachehelikopters.
Mede door de simpele schrijfstijl met weinig originele vondsten en het verhaal dat niet echt spannend is, heeft Door het vuur meer weg van een chicklit dan van een thriller. De laatste bladzijden, waar nog even opgesomd wordt hoe het ‘twee maanden later’ met iedereen gaat, had weggelaten mogen worden. Dan was er nog íéts aan de verbeelding van de lezer overgelaten. Al met al een aardig boek, maar niet bijzonder.