Een aardige politiethriller

Er is wéér een nieuwe Scandinavische thrillerreeks op de markt: zus en broer Lotte en Søren Hammer schrijven politiethrillers over inspecteur Konrad Simonsen. Deel 1, Misbruik, kwam in januari van dit jaar uit, en nu is Wraak verschenen, het tweede boek in de serie. Het derde boek is intussen ook al in de maak, en zal waarschijnlijk de titel Verraad meekrijgen.

In Wraak moet Kopenhaagse hoofdinspecteur Konrad Simonsen naar Groenland, waar het lijk van een Deense vrouw gevonden is in het ijs. Het blijkt om de in 1983 verdwenen Maryann Nygaard te gaan. Simonsen voelt zich beroerd als hij een patroon herkent: ontblote borsten, lange, zwarte haren, roodgestifte lippen, vastgesnoerde enkels, polsen met duct tape vastgemaakt aan de bovenbenen, geknipte nagels, en verstikt met een plastic zak om het hoofd. In 1997 werd de jonge Catherine Thomsen precies zo gevonden, behalve dan dat zij begraven werd op een strand in Denemarken. Het team van hoofdinspecteur Simonsen gaat op onderzoek uit, en al gauw hebben ze een dader op het oog. Maar er is te weinig bewijs tegen hem, en hij wordt vrijgelaten. Met alle gevolgen van dien.

Opvallend in dit boek is dat de politie, en ook de lezer, al in een vroeg stadium weten wie de moordenaar is. Toch blijft het verhaal spannend, omdat de psychopathische maar gewiekste moordenaar niet gepakt kan worden door een gebrek aan bewijs. Het politieonderzoek is dus gericht op het verzamelen van feiten en bewijsmateriaal om een arrestatie te rechtvaardigen, en om ervoor te zorgen dat de moordenaar veroordeeld wordt. Het is vooral het politiewerk vanachter het bureau dat wordt beschreven, het veldwerk en de daadwerkelijke actie in mindere mate.

Wraak is wel goed geschreven en afzonderlijk van deel 1 (Misbruik) te lezen. Maar de personages worden niet erg uitgewerkt, ze komen niet tot leven en blijven afstandelijk. Voor de lezer is dat jammer, want er lijken een paar sterke karakters tussen te zitten die de potentie hebben om verder te groeien. Helaas gebeurt dat niet. De enige die echt goed wordt neergezet is de moordenaar, een slimme maar tegelijkertijd krankzinnige man die zo zijn eigen manieren heeft om niet gepakt te worden.
Naar het einde toe wordt het boek toch nog zenuwslopend spannend, het schrijfwerk wordt vlotter, de dingen worden meer recht voor z’n raap gezegd. De lezer, die zich tot zover door het (soms saaie) politiewerk heeft moeten worstelen, wordt beloond. Uiteindelijk kan Wraak toch nog omschreven worden als een aardige politiethriller, maar met een bitter nasmaakje, dat vooral te maken heeft met de prijs die voor het oppakken van de moordenaar moet betaald worden….