'Work in progress', maar het eind maakt een hoop goed!

De Duistere Fae is deel twee van de serie The Iron Fey – Call of the Forgotten, geschreven door Julie Kagawa. In deel twee zijn Ethan en Kenzie weer terug in de gewone wereld na een tijd in Nimmernimmer te zijn geweest. Toch blijft de wereld van de fae hen ook in de gewone wereld achtervolgen. Kort nadat Ethan en Kenzie hun normale leven hebben opgepakt, komt zomerfae Annwyl hen om hulp vragen. Keirran, de zoon van de IJzerkoningin en dus de neef van Ethan, is verdwenen. Annwyl heeft zelf niet de kracht om hem te gaan zoeken, omdat ze aan het vervagen en daarmee verdwijnen is. Keirran is op zoek gegaan naar een manier om dit proces tegen te gaan en hij is bereid hier heel ver voor te gaan… Ethan en Kenzie besluiten op zoek te gaan naar Keirran en nadat ze hem gevonden hebben, keren ze terug naar Nimmernimmer om samen met hem een oplossing te vinden.   

Het leuke aan het tweede boek is dat je een heel andere kant van Nimmernimmer leert kennen. Het Zomerhof en het Winterhof werden in het eerste boek wel genoemd, maar hier worden ze voor het eerst beschreven. Dat zorgt ervoor dat het hele Nimmernimmer wat meer tot leven wordt gewekt. Het is allemaal net wat beeldender op deze manier en dat is een groot pluspunt bij een wereld met zoveel ‘deelwerelden.’ Daarbij is het voor de schrijfster na deel één ook gemakkelijker om dieper op dingen in te gaan. Niet elk begrip hoeft meer te worden uitgelegd en dat houdt de vaart in het verhaal. Dit heeft vooral veel te maken met de originaliteit van het verhaal, want de plot zelf heeft weinig diepgang en is heel voorspelbaar. In deel één was dit ook al opvallend, want Julia Kagawa heeft er een handje van om dingen aan te laten kondigen door personages, waarna je wacht tot het gebeurt en meer niet. De hints die je als lezer krijgt, zijn te doorzichtig waardoor er weinig aan de verbeelding overblijft en dat is jammer.   

Verder zijn er opnieuw een hoop losse eindjes en handigheidjes die wel zorgen dat het verhaal klopt, maar die eigenlijk ook een beetje raar zijn. Zo heeft Ethan een dik boek in zijn kast liggen, waarin hij alle resultaten van zijn faeonderzoek heeft opgeschreven. Handig dat hij hier alles in op kan zoeken, maar het is wel een beetje vreemd dat iemand die in boek één de hele tijd roept dat hij niks te maken wil hebben met de wereld van de fae wel een uitgebreid onderzoek naar ze start. Dan is er nog zoiets: Todd, een vriend van Ethan die in het eerste deel ontvoerd was, vormde de reden om toen naar Nimmernimmer te gaan. Ethan voelde zich haast verplicht om hem te gaan redden. Nu Todd in deel twee terecht is, is dit voor Ethan echter geen reden om Todd nog op te zoeken. Sterker nog, op een enkele keer noemen in het begin van het verhaal na, bestaat Todd helemaal niet meer. Ten slotte is het bijna belachelijk hoe vaak Ethan gewond raakt en hoe weinig last hij hiervan heeft. De ene wond is nog niet genezen, of Ethan heeft alweer tig nieuwe.   

Het boek is meer een ‘project in progress:’ er valt er nog genoeg te verbeteren. De personages zijn cliché (de ruig-uitziende, maar toch gevoelige Ethan en de populaire rijke, maar toch niet arrogante, Kenzie) en worden nauwelijks uitgediept, terwijl daar eigenlijk genoeg ruimte voor is. De losse eindjes worden wat te makkelijk opgelost en aan de opbouw van spanning mag wel wat meer aandacht worden besteed. Toch is het verhaal origineel en fijn om te lezen. Het is gewoon een leuk verhaal wanneer je niet te veel nadenkt. Daarbij is het einde echt briljant. Afsluiten met zo’n cliffhanger, je moet het maar durven!