Lezersrecensie
Lekkere feelgood voor de wintermaanden.
Eden kan het haast niet geloven maar haar beste vriend Dougie komt voorgoed terug naar Hope Island. En Dougie is niet alleen haar beste vriend, maar stiekem is ze al jaren verliefd op hem maar hij weet daar niks van. Samen zijn ze heel close, maar dat hoort ook bij een goede vriendschap toch? Nu hij New York heeft achtergelaten en terug is op het eiland wordt het voor Eden wel heel moeilijk om niet toe te geven aan haar gevoelens, maar voor Dougie zijn ze gewoon goede vrienden. Toch?
Wat is het weer fijn om terug te zijn op Hope Island. Holly Martin weet het small town sfeertje weer goed neer te zetten, het ons kent ons. Iedereen is bevriend of familie en dat voelt meteen heel vertrouwd. Sowieso omdat dit een deel 3 is, voelt dit deel als thuiskomen. De personages uit de andere boeken komen weer terug en het is fijn om te lezen hoe goed het met hen gaat.
Vanaf de 1e bladzijde is de liefde tussen Eden en Dougie voelbaar, zeker op vriendschappelijk gebied. Maar als lezer proefde ik ook al snel een andere spanning en vroeg ik me soms af hoe ze het zelf niet voelden. Alle mensen om hun heen zien dat Eden en Dougie bij elkaar horen, maar zelf zien ze het nog niet, of durven ze er niet aan toe te geven. Het is mooi hoe deze spanning wordt opgebouwd en hoe de Mistletoe cove daar een mooie rol in speelt. Zo romantisch…
Eden is als personage zeer echt neergezet, haar onzekerheid zullen vele mensen herkennen. Het bijna niet durven te geloven dat je droom uitkomt... Dat gevoel is echt goed neergezet, al dacht ik soms wel; Kom op Eden, een beetje vertrouwen hebben dat mag wel.
De warmte van het boek is door de hoofdstukken heen voelbaar, de liefde tussen Dougie en Eden, maar ook de liefde voor hun familie en vrienden. De zorgzaamheid voor elkaar en de vriendschappen. Het maakt dat je graag eens op bezoek zou gaan naar Hope Island en samen met de bewoners van het Kerstfestival genieten.
Met korte hoofdstukken, de nodige humor, wat drama en bovenal veel liefde is Kerst in Mistletoe Cove wederom een heerlijk hartverwarmend verhaal in de Hope Island serie om lekker van te genieten bij een warme kop thee onder een dekentje.
Wat is het weer fijn om terug te zijn op Hope Island. Holly Martin weet het small town sfeertje weer goed neer te zetten, het ons kent ons. Iedereen is bevriend of familie en dat voelt meteen heel vertrouwd. Sowieso omdat dit een deel 3 is, voelt dit deel als thuiskomen. De personages uit de andere boeken komen weer terug en het is fijn om te lezen hoe goed het met hen gaat.
Vanaf de 1e bladzijde is de liefde tussen Eden en Dougie voelbaar, zeker op vriendschappelijk gebied. Maar als lezer proefde ik ook al snel een andere spanning en vroeg ik me soms af hoe ze het zelf niet voelden. Alle mensen om hun heen zien dat Eden en Dougie bij elkaar horen, maar zelf zien ze het nog niet, of durven ze er niet aan toe te geven. Het is mooi hoe deze spanning wordt opgebouwd en hoe de Mistletoe cove daar een mooie rol in speelt. Zo romantisch…
Eden is als personage zeer echt neergezet, haar onzekerheid zullen vele mensen herkennen. Het bijna niet durven te geloven dat je droom uitkomt... Dat gevoel is echt goed neergezet, al dacht ik soms wel; Kom op Eden, een beetje vertrouwen hebben dat mag wel.
De warmte van het boek is door de hoofdstukken heen voelbaar, de liefde tussen Dougie en Eden, maar ook de liefde voor hun familie en vrienden. De zorgzaamheid voor elkaar en de vriendschappen. Het maakt dat je graag eens op bezoek zou gaan naar Hope Island en samen met de bewoners van het Kerstfestival genieten.
Met korte hoofdstukken, de nodige humor, wat drama en bovenal veel liefde is Kerst in Mistletoe Cove wederom een heerlijk hartverwarmend verhaal in de Hope Island serie om lekker van te genieten bij een warme kop thee onder een dekentje.
1
Reageer op deze recensie