Lezersrecensie
Je schrikt je rot
Over ons emanciperende onderwijs, kansen en mogelijkheden. En hoe slecht dat werkt voor niet-witte kinderen. Goede bedoelingen en mooie concepten met averechts effect. Zo erg is het toch niet? Helaas wel. Je schrikt je rot.
Laat je als lezer niet afschrikken door wat ongenuanceerde uitspraken waarvan je zelf -gelukkig- een ander voorbeeld kent. In mijn omgeving zijn docentenkamers bijvoorbeeld niet meer helemaal wit. Niet dichtslaan aub maar verder lezen voor het grotere geheel.
Ik word verdrietig van wat ik lees. En boos. Om elk kind dat het treft. Ook om ieder om hen heen die het ziet en het wel anders wil.
Dit boek maakt duidelijk dat het witte privilege en racisme (ook) in de vezels van ons onderwijs verankerd zit, inclusief in de mensen zelf. Genuanceerd of verborgen maar ook nog altijd openlijk. Eén en ander is verklaarbaar vanuit historisch perspectief of vanachter een bril waarvan de dragers zich niet (willen) realiseren dat een nieuwe bril nodig is. Voor iedereen in het onderwijs die oprecht wil werken aan kansengelijkheid, is het pijnlijk om ook bij jezelf dingen te herkennen. Daar hoor ik ook bij.
Het veelkoppig probleem zit diep verankerd. Dat lossen we niet zomaar op. Er zijn zeker wat veranderingen binnen het onderwijssysteem nodig maar dat is lang niet alles. De auteur focust meer nog op wat mensen per direct kunnen. Benoemen en bespreken. Informeren en kennis vergroten. Mondig zijn, ook als het schuurt. Goed plan. Komen we er dan? Ik vrees van niet.
Te vaak is een dom rascistische grapje of naïeve uitspraak, eigenlijk helemaal geen domme grap of naïviteit maar een ‘slimme’ vorm om rascistische ideeën te uiten. En ook die mensen zitten in het onderwijs, net als elders. Lach het niet weg. Mondigheid helpt onvoldoende en educatie van deze mensen duurt te lang. Wat mij betreft is het hoogtijd dat er verantwoordelijkheid wordt genomen door er sancties op te zetten, zeker als dit plaatsvindt in een voorbeeldrol naar kinderen.
En ook dan is dit niet snel opgelost.
Het boek inspireert mij om er samen met betrokkenen verder in te duiken. Mijn werk biedt daarvoor kansen.
Laat je als lezer niet afschrikken door wat ongenuanceerde uitspraken waarvan je zelf -gelukkig- een ander voorbeeld kent. In mijn omgeving zijn docentenkamers bijvoorbeeld niet meer helemaal wit. Niet dichtslaan aub maar verder lezen voor het grotere geheel.
Ik word verdrietig van wat ik lees. En boos. Om elk kind dat het treft. Ook om ieder om hen heen die het ziet en het wel anders wil.
Dit boek maakt duidelijk dat het witte privilege en racisme (ook) in de vezels van ons onderwijs verankerd zit, inclusief in de mensen zelf. Genuanceerd of verborgen maar ook nog altijd openlijk. Eén en ander is verklaarbaar vanuit historisch perspectief of vanachter een bril waarvan de dragers zich niet (willen) realiseren dat een nieuwe bril nodig is. Voor iedereen in het onderwijs die oprecht wil werken aan kansengelijkheid, is het pijnlijk om ook bij jezelf dingen te herkennen. Daar hoor ik ook bij.
Het veelkoppig probleem zit diep verankerd. Dat lossen we niet zomaar op. Er zijn zeker wat veranderingen binnen het onderwijssysteem nodig maar dat is lang niet alles. De auteur focust meer nog op wat mensen per direct kunnen. Benoemen en bespreken. Informeren en kennis vergroten. Mondig zijn, ook als het schuurt. Goed plan. Komen we er dan? Ik vrees van niet.
Te vaak is een dom rascistische grapje of naïeve uitspraak, eigenlijk helemaal geen domme grap of naïviteit maar een ‘slimme’ vorm om rascistische ideeën te uiten. En ook die mensen zitten in het onderwijs, net als elders. Lach het niet weg. Mondigheid helpt onvoldoende en educatie van deze mensen duurt te lang. Wat mij betreft is het hoogtijd dat er verantwoordelijkheid wordt genomen door er sancties op te zetten, zeker als dit plaatsvindt in een voorbeeldrol naar kinderen.
En ook dan is dit niet snel opgelost.
Het boek inspireert mij om er samen met betrokkenen verder in te duiken. Mijn werk biedt daarvoor kansen.
1
Reageer op deze recensie