Creepy op de verkeerde manier

Ik las dit boek voor de Hebban Reading Challenge, in de categorie 'Een boek dat je absoluut niet wilt lezen'. Ik begon eraan in de vaste overtuiging dat ik zelfs één ster te veel zou vinden. Maar... Om heel eerlijk te zijn, viel het me dik mee. Ik heb me -- zeker de eerste helft -- eigenlijk zelfs kostelijk vermaakt. Bella is zó overly dramatic dat het echt supergrappig is, vooral wanneer je onderbewustzijn besloten lijkt te hebben dat Bella klinkt als Henri le Chat Noir. Een paar pareltjes uit hoofdstuk 3:

"Het kostte me al genoeg moeite om niet om te vallen als de grond droog was, dus het was misschien veiliger om gelijk terug mijn bed in te gaan."

"Ik moest me tot het uiterste concentreren om het einde van de ijzige bakstenen oprit levend te bereiken. Ik verloor bijna mijn evenwicht toen ik eindelijk bij mijn pick-up kwam, maar ik kon nog net de zijspiegel grijpen en mezelf redden. Vandaag zou duidelijk een nachtmerrie worden."

[Kleine SPOILERS!]

En om nog een keer eerlijk te zijn: ik snap de aantrekkingskracht van dit boek ook wel. Mysterieuze, gevaarlijke man, die haar zonder enige moeite (letterlijk) aan stukken zou kunnen scheuren, maar dat niet doet omdat hij van haar houdt. Beetje vergelijkbaar met extreme sporten, haha. Living on the edge! Net zoiets als op een pas ingereden paard gaan zitten. Hoewel ik tenminste nog zo verstandig ben om een cap en bodyprotector te dragen. :P

Bella viel me eigenlijk ook dik mee. In het boek is ze lang niet zo'n dweil als in de film. Althans, in de eerste helft... Daarin hebben zij en Edward nog leuke, snarky gesprekken. Daarna gaat het rap richting 'creepy', wanneer blijkt dat hij al maanden 's nachts naar haar kijkt terwijl zij slaapt. (Serieus, Bella, hoe kun je daar nou niet seriously creeped out door zijn?) En daarna alle liefdesverklaringen in de trant van 'Jij bent nu mijn leven'. Eurgh. Ik zou persoonlijk erg hard wegrennen als iemand zoiets tegen me zou zeggen.* En dat gaat daarna de hele tijd zo door.

* Nou moet ik bekennen dat ik me in Magnetar ook schuldig maak aan zo'n soort relatie (althans, voornamelijk in het prequel), maar die probeer ik in elk geval niet te verkopen als superromantisch. :P

De tijdlijn verwarde me enorm. Doordat het leest als een soort dagboek (inclusief wat ze voor het ontbijt eet e.d.), had ik het idee dat er erg weinig tijd verstreek. Desondanks was het eerst mooi weer, toen vroor het opeens, en toen gingen ze opeens met 15 graden naar het strand. En toen was het alweer het eindejaarsbal. Maar misschien heb ik gewoon dingen over het hoofd gezien omdat ik te snel las.

Ik vond het ook volslagen bizar hoe Bella's ouders op alles reageren. Hoe klunzig Bella ook is, het is toch volslagen ongeloofwaardig dat ze haar been en een paar ribben breekt e.d. door van een trap te vallen terwijl -- heel toevallig -- alle Cullens ook net in Phoenix zijn?

Er is nog zat dat ik over dit boek zou kunnen/willen zeggen, maar dan wordt het al helemaal zo tl;dr. Samenvattend heb ik me verrassend goed vermaakt met Twilight. Ik vond het gegeven eigenlijk best heel cool. Als echt horrorboek, waarin deze relatie niet zo geromantiseerd wordt en de dubieuze kanten beter belicht worden, en met een vrouwelijke hoofdpersoon die wat ouder is en steviger in haar schoenen staat, had ik het denk ik echt een tof verhaal gevonden. Nu was het vooral creepy op een verkeerde manier.