Misantropenjaren

Chrétien Breukers ken ik van De nieuwe contrabas, de podcast van Breukers en diens collega Hans van Willigenburg over boeken en literatuur.
Breukers was lange tijd vooral dichter in het diepst van zijn gedachten. Maar ook prozaist dus. Uit innerlijke noodzaak, hoorde ik hem eens zeggen.

Rond het personage Thomas Meerman beoogt Breukers een reeksje van tenminste vijf kleine werken op zijn laptop bij elkaar te componeren. Het boek Hampelmann is de derde in rij.
Hampelmann is in het Duits de aanduiding voor een bepaald niet met ruggengraat behept mannetje uit hout of papier-mache, dat de figuratie van marionet, pantoffelheld en adhd-er ineen is.

Die is het, die de op dagboeknotities lijkende, puntige en gedoseerd geestige particuliere wederwaardigheden schrijft. Van gedisciplineerd en planmatig werken aan een huzarenstuk als bijvoorbeeld AFTH’s De tandeloze tijd is nooit een spoor van sprake.
“Ik schrijf per ongeluk en vooral als ik van plan ben om iets anders te doen. (..) Korte stukken, afgedwongen op mijn luiheid.” En dat treft, want “ergere mensen dan lezers moeten nog geboren worden.”

Meerman heeft het te stellen met een ex-echtgenote die hem uit huis heeft gedaan en die zijn dochters tegen hem opzet. Met ‘de vrouw met wie ik negen maanden een relatie dacht te hebben’, en met ‘de vrouw die vroeger alleen hoi tegen me zei’. Maar ook met zijn haat-liefde-relaties met flessen wijn.
Een groot mensenvriend is Meerman niet. En onvoorwaardelijk bevriend met zichzelf is hij evenmin. Dat levert prachtige schetsen, dialogen en bespiegelingen op. En soms tragische.

Het lukte me bij Hampelmann vaak niet om de schrijver Meerman los te lezen van de podcastmaker Breukers. Voortdurend klinkt namelijk Breukers’ licht geaffecteerde en niet van zelfspot verstoken bassige stem door. Maar ach, die mag er zijn.

Hampelmann is mooi werk.



Titel: Hampelmann (2022, 109 pagina’s)
Auteur: Chrétien Breukers (Leveroy, 1965)
ISBN 9789493186743
Uitgever: Uitgeverij Vleugels