Over vriendschap, familie en ontdekken wat echt belangrijk is

Vanaf het moment dat Totem vorig jaar uitkwam pakte de cover mijn aandacht. De blauwgroene kleuren, het rustige beeld van een kind gebogen in een laagje water, een hond aan de kant; rustig en intrigerend. Vorige maand kwam het ervan het boek eindelijk te lezen.

Totem is het debuut van Voskuilen en vertelt het verhaal van Karlijn en Rosa.
Het verhaal begint als Karlijn Zomers een huis in Noord-Duitsland erft van de Duitse kunstenares Rosa Schmitz waarvan ze nog nooit heeft gehoord. Ze heeft zelfs niks met Duitsland en haar moeder heeft ronduit een hekel aan dat land. Wat moet ze ermee? Want ze is vijftig plus, gelukkig getrouwd met Robert, heeft geen kinderen en begint net in een nieuwe baan als schooldirecteur. De nieuwsgierigheid wint en samen met Robert gaat ze haar erfenis bekijken. Het huis blijkt groot, de locatie afgelegen en op de nieuwe warande staat een grote door Rosa gemaakte totempaal. Ze besluit de erfenis te aanvaarden. Ze gaat verbouwen, vrienden komen helpen en proberen soms ook hun stempel te drukken. Voor Karlijn is het het begin van een omslagpunt in haar leven: wat wil ze zelf eigenlijk? Met het huis en met haar leven.

Het verhaal van Rosa wordt in aparte hoofdstukken en in schuinschrift door het verhaal van Karlijn verweven. Doordat ieder hoofdstuk tussen aanhalingstekens open en sluiten staat, maakt duidelijk dat Rosa haar verhaal aan iemand verteld. Ze blikt terug op haar leven dat bijzonder en eenzaam was.

Het boek leest makkelijk en vlot, het taalgebruik is toegankelijk en wordt nergens moeilijk. De schrijfstijl is rustig, ingetogen en beheerst. Net als het hoofdpersonage Karlijn. Soms is het misschien iets te ingetogen, Karlijn had van mij best een keer flink kwaad mogen worden.

De personages zijn levensechte, gewone mensen. Karlijn en Robert zijn een stel zoals er zovelen zijn, zij zouden zomaar je buren kunnen zijn. De ontwikkeling van Karlijn is subtiel maar daardoor ook realistisch en goed invoelbaar.
Rosa daarentegen is een meer dramatisch personage. Een eenzelvige vrouw met een interessante geschiedenis die duidelijk maakt waarom ze is wie ze is.

Tijdens het lezen komt langzaam de vraag omhoog of er ergens een bloedband is tussen Karlijn en Rosa. Of speelt er iets anders? Toen ik dacht het te weten, werd ik toch nog verrast. Aan het eind komen alle lijntjes mooi samen en krijgt ook de totempaal op de veranda extra betekenis. Een fijn geschreven boek over vriendschap, familie en ontdekken wat echt belangrijk is in het leven.