Na een zinderend begin

blijkt Cro-Magnon een gemoedelijk verhaal te zijn. Waarschijnlijk zal de Vincke en Verstuyft fan dat de schrijver niet kwalijk nemen.,"De terugkeer van Vincke en Verstuyft", luidt de ondertitel van het nieuwste boek van oudgediende Geeraerts. Lang geleden was het deze auteur die de eerste Gouden Strop in ontvangst mocht nemen voor zijn eerste roman over het Belgische politieduo Vincke en Verstuyft. Twintig jaar later renteniert Vincke in Frankrijk, waar commissaris Freddy Verstuyft met de paasdagen bij hem komt logeren. De logeerpartij valt samen met de opmerkelijke moord op Monsieur Léon, wiens onthoofde lichaam in een grot gevonden wordt.
Het verhaal begint spannend, met een huurmoordenaar die zijn opdrachtgever afperst en daarna zelf in de problemen komt. Dit kan het begin zijn van een zinderende misdaadroman. Maar Geeraerts laat het verhaal al gauw inzakken. Wat volgt zijn uitvoerige beschrijvingen van de manier waarop de hoofdpersonen hun paasdagen doorbrengen. Er wordt heel wat getafeld en gedronken in het boek, terwijl de karakters zich wagen aan politieke beschouwingen. Soms lijkt het alsof de schrijver zijn eruditie wil etaleren.
Toch blijft het misdaadverhaal de rode draad die de toeristische fragmenten aaneen moet rijgen. Maar al in de eerste helft van het boek is duidelijk wie de daders zijn en wat hun motieven zijn. De enige vraag die overblijft, is hoe ze tegen de lamp zullen lopen. Maar ook dat is al gauw bekend. Einde verhaal! Maar Geeraerts rekt de verhaallijn met uitgebreide beschrijvingen van de bezoeken van Vincke en Verstuyft aan verdachten van wie de lezer al weet dat ze onschuldig zijn. Die bezoeken zijn weliswaar kleurrijk en met een zekere dosis humor beschreven, maar voegen wat mij betreft niets toe aan de spanning.
Na een zinderend begin, blijkt Cro-Magnon een gemoedelijk verhaal te zijn. Waarschijnlijk zal de Vincke en Verstuyft fan dat de schrijver niet kwalijk nemen.