Hebban recensie
Zottenklap en opschepperij van Shallot
De Gifbeker is het vervolg op De Moorden Van De Witte Roos waarmee Doherty een spionageserie startte over Roger Shallot, de assistent van Benjamin Daunbey. Shallot is een schuinsmarcheerder, die op oudere leeftijd gniffelend terugkijkt op zijn vroegere avonturen met Daunbey. Net als het vorige boek is De Gifbeker een zogeheten dagboekdeel. Herhaaldelijk heeft Shallot het over de seks die hij met diverse vrouwen heeft gehad, waaronder historische personages die in het verhaal op komen draven (Bloody Mary).
Dit zegt genoeg over het soort boek dat Doherty met deze reeks schrijft. "De zotte escapades van Shallot" had als ondertitel gebruikt kunnen worden. Gelukkig heeft De Gifbeker meer te bieden. Het verhaal gaat over de Franse spion die zich in de Engelse ambassade in Maubisson in Frankrijk zou bevinden en die Daunbey en Shallot moeten ontmaskeren. Doherty schildert een kleurrijk plaatje met markante persoonlijkheden. Nooit wordt het verhaal realistisch, alsof het zo gebeurd zou kunnen zijn.
De spanning is ook maar matig aanwezig. Dit heeft veel te maken met het auctoriƫle vertelstandpunt: Shallot laat vele jaren na de gebeurtenissen in dit dagboekdeel zijn memoires schrijven. Je weet als lezer dus dat hij alle spannende situaties die hij beschrijft zal overleven. Tussendoor praat Shallot met zijn ghostwriter - zijn kapelaan - of richt zich tot de lezer. Wanneer de zottenklap en opschepperij niet de overhand hebben, is het best een aardig verhaal. Maar waarschijnlijk alleen overtuigend voor lezers van dit type humor houden.
Dit zegt genoeg over het soort boek dat Doherty met deze reeks schrijft. "De zotte escapades van Shallot" had als ondertitel gebruikt kunnen worden. Gelukkig heeft De Gifbeker meer te bieden. Het verhaal gaat over de Franse spion die zich in de Engelse ambassade in Maubisson in Frankrijk zou bevinden en die Daunbey en Shallot moeten ontmaskeren. Doherty schildert een kleurrijk plaatje met markante persoonlijkheden. Nooit wordt het verhaal realistisch, alsof het zo gebeurd zou kunnen zijn.
De spanning is ook maar matig aanwezig. Dit heeft veel te maken met het auctoriƫle vertelstandpunt: Shallot laat vele jaren na de gebeurtenissen in dit dagboekdeel zijn memoires schrijven. Je weet als lezer dus dat hij alle spannende situaties die hij beschrijft zal overleven. Tussendoor praat Shallot met zijn ghostwriter - zijn kapelaan - of richt zich tot de lezer. Wanneer de zottenklap en opschepperij niet de overhand hebben, is het best een aardig verhaal. Maar waarschijnlijk alleen overtuigend voor lezers van dit type humor houden.
1
Reageer op deze recensie