Buitengewoon onsymphatieke hoofdpersoon

Er zijn van die verhalen die zo onwaarschijnlijk zijn, dat het moeite kost je in te leven. Dit is een belangrijke factor waarom Magus, de broederschap niet wil landen. In een tijd waarin geheime genootschappen helemaal hot zijn, bedacht de Duitser Arno Strobel de broederschap Magus. Als we hem mogen geloven, ontstond deze samenzwering eind jaren veertig en werd opgestart door Duitsers die geen genoeg hadden van de machtswellust van Adolf Hitler. Met Magus wilden zij via de Rooms-Katholieke kerk de macht op de wereld overnemen. Vanaf 1949 werd hier in het diepste geheim aan gewerkt. De tactiek die Magus toepaste, is die van infiltratie. Honderden jongelui werden klaargestoomd voor een carrière in de kerk. Op het landgoed van Hermann von Settler in Zuid Afrika werden ze ingewijd in infiltratietechnieken.
Het boek begint echter bij het slot, de moordaanslag op de nieuwste paus. Dit vindt vijftig jaar later plaats. De dader, wiens naam nog niet onthuld wordt, maakt duidelijk dat hij paus Gregorius XVII vermoordde om miljoenen te redden. Als dan het verhaal teruggaat naar de oprichting van Magus, laat zich niet moeilijk raden wat de achtergronden van de moord zijn. Daarmee is meteen de spanning om zeep geholpen. Het enige wat overblijft is een relaas over de vorming van Magus, de hobbels die genomen worden en hoe het uiteindelijk iemand meer dan vijftig jaar later lukt paus te worden. Lees de flaptekst, en je kent de grote lijnen al; de rest is slechts de invulling.
Hoe geloofwaardig is het dat zoiets zolang geheim blijft, terwijl meer dan duizend mensen ervan weten? Terwijl er interne strubbelingen zijn, en er halfslachtige pogingen gedaan worden om de waarheid naar buiten te brengen? Hoe realistisch is het, dat Hermann von Settler al na enkele jaren één van zijn leerlingen aanwijst als zijn opvolger? Hoe geloofwaardig is het überhaupt dat vele honderden ouders ermee akkoord gaan dat hun kinderen naar een kostschool gaan waar ze feitelijk weinig vanaf weten? Is het mogelijk dat die kinderen en masse akkoord gaan met het carrièrepad dat voor hen al op veertienjarige leeftijd uitgestippeld wordt? Als een stel kuddedieren doet een ieder wat er van hem verwacht wordt. Als nuchtere Nederlander heb ik daar moeite mee.
Het lukt Strobel ook niet om het wel geloofwaardig te maken. Dit komt deels omdat hij met grote stappen door de tijd gaat. Maar de belangrijkste reden is de keuze van perspectief en de bordkartonnen personages. Vrijwel het grootste deel van het verhaal is geschreven vanuit het oogpunt van opvolger Friederich von Keipen. Hij wordt neergezet als een ongelooflijke hork, die het lukt iedereen tegen zich in het harnas te jagen. Interessanter zou zijn, het verhaal te volgen vanuit het perspectief van iemand die aanvankelijk achter het plan stond, maar later twijfels kreeg en dan tot de ontdekking kwam ingekapseld te zitten in het netwerk. Iemand met wie je mee zou leven. Dat gaat niet met de buitengewoon onsympathieke Von Keipen.
Daarnaast bevat het boek - wellicht alleen de vertaling - een slordigheid op pagina 234, waarin staat dat bisschop Strenzler in 1955 geboren zou zijn. Toch zou hij de Kristallnacht op driejarige leeftijd meegemaakt hebben. Die vond in 1938 plaats... Maar als je die fout tegenkomt, kan dat niets meer afdoen aan de kwaliteit van deze slappe thriller.