Verbazingwekkend

Soms kan ik mij over de Vlamingen verbazen. Bestaat er al sinds vele jaren de Gouden Strop voor zowel Nederlandse als Vlaamse thrillerauteurs, desondanks hebben de Vlamingen enkele jaren geleden de Hercule Poirot prijs geïntroduceerd die ze alleen voor hun eigen volk reserveren. En of dat niet genoeg is, kwam een diamantbedrijf vorig jaar met de Diamanten Kogel op de proppen die ook alleen op de Vlaamse thrillerauteur gericht wordt.

Verbazing is er bij mij ook over Zwarte sneeuw van de Vlaming Stan Lauryssens. In dit prijswinnende boek beschrijft Lauryssens het onderzoek naar de moord op Roos de Moor. Zij was een vrouw die leefde van het kopiëren van klassieke schilderijen. Ze blijkt het slachtoffer van een seriemoordenaar. Een gek die zijn slachtoffers gruwelijk verminkt. De Antwerpse moordbrigade moet de zaak oplossen.

Deze thriller bevat geen hoofdstukindeling. Het gaat achter elkaar door en door en door. Er zijn ongelooflijk veel dialogen en de hoofdpersonages leer je feitelijk door de gesprekken heen kennen want ze worden niet behoorlijk geïntroduceerd. De indruk die je als lezer krijgt, is dat de moordbrigade een zootje is. Het zijn mannen die hun tijd verkletsen waarbij het seks- en liefdesleven vaker het gespreksonderwerp is dan de moorden. Het lijkt wel alsof eerst half Antwerpen uitgeroeid moet worden voor ze hun werk serieus willen nemen. Helaas, dat gebeurt niet in het boek. De commissaris maakt zich ondertussen vooral druk over zijn potentieprobleem dat ik mij serieus begin af te vragen of Zwarte sneeuw gesponsord werd door de fabrikant van Viagra! Wel staat als een paal boven water dat Lauryssens een mannenwereld schetst waarin vrouwen een marginale rol spelen als slachtoffer van moord of lustobject.

Doordat ik alle hoofdpersonages in Zwarte sneeuw bijzonder onsympathiek vind en het boek alle spanning mist, geef ik het slechts één ster en dan mag Lauryssens zijn handen nog dichtknijpen ook! Dit boek won een prijs en daarom vraag ik me af of mijn zuiderburen het spoor bijster zijn. De prijs was nota bene de trofee vernoemd naar de speurder Hercule Poirot, en dat was volgens mij toch echt een Waal! Daarom blijf ik mij over de Vlamingen verbazen.