De zwijgende sirene

One trick pony die zich probeert voor te doen als een soort psychologisch doolhof, maar zich gedraagt als een simpele wegwijzer. Gids? Theo Faber, de psychotherapeut die Alicia, de stille patiënt, behandelt. Hij is op zoek naar antwoorden, maar is zelf niet in staat om die te geven als het om zijn privé leven gaat. Ja, een therapeut die therapie nodig heeft..

Enfin, Theo houdt het simpel, vertelt z'n verhaal in hapklare, gemakkelijk verteerbare brokjes en korte hoofdstukken. Dat leest als een trein, absoluut. Kan niet zeggen dat het me verveelde of serieus tegenstond, maar pakkend? Nee, dat ook niet. Theo is een type dat ik niet duld en het dagboek van Alicia, dat sowieso een veel te nadrukkelijke rol speelt, vermorzelt het enigma dat ze had kunnen zijn. Het zijn de bijfiguren, hoewel voor het grootste deel eendimensionaal, die nog de meeste smaak hebben.

Misschien dat de hoge waarderingen iets van doen hebben met hoe de vork in de steel blijkt te zitten. Of ik dat nu belachelijk vond of niet, doet er in feite niet zoveel toe. Probleem is dat het zo allemaal wel érg gefabriceerd overkomt. Alsof alles in het teken heeft gestaan van dus die ene truc. En ik kan niet zeggen dat ik daar nu zó van onder de indruk was..