Lezersrecensie
Met boter en suiker
Want zo gaat dat in het Pendergast universum. Preston en Child zijn blijkbaar dol op het ondergrondse. En stank. Weer zo'n onwelriekend heerschap dat nekken omdraait alsof het lucifers zijn. Zelfs de (normale) speurhonden hebben geen trek in deze stinkerd.
Toegegeven, ik ben niet zo kapot van Pendergasts gedachtenoversteek, maar verder is het weer smullen geblazen. En niet alleen vanwege het gekookte (!) slachtoffer. Altijd leuk, de personages van Preston en Child. Alsof ze zo uit de avontuurlijke blockbusters van de jaren tachtig zijn over komen waaien. Karikaturen, maar niet van het overdreven soort. Leuke setting ook, zo'n heet, klein gehucht met veel maïs eromheen.
En het is van tijd tot tijd ook weer ronduit goor. Toch eigenaardig, die dikke fluim horror. Ook eigenaardig; Pendergast zelf. Niet alleen zo lenig als een kat, ook zo onnavolgbaar. Het verhaal daarentegen bepaald niet. Het leest weer als een tierelier. Heerlijke onzin.
Toegegeven, ik ben niet zo kapot van Pendergasts gedachtenoversteek, maar verder is het weer smullen geblazen. En niet alleen vanwege het gekookte (!) slachtoffer. Altijd leuk, de personages van Preston en Child. Alsof ze zo uit de avontuurlijke blockbusters van de jaren tachtig zijn over komen waaien. Karikaturen, maar niet van het overdreven soort. Leuke setting ook, zo'n heet, klein gehucht met veel maïs eromheen.
En het is van tijd tot tijd ook weer ronduit goor. Toch eigenaardig, die dikke fluim horror. Ook eigenaardig; Pendergast zelf. Niet alleen zo lenig als een kat, ook zo onnavolgbaar. Het verhaal daarentegen bepaald niet. Het leest weer als een tierelier. Heerlijke onzin.
1
Reageer op deze recensie