Over rouw

Dit boek gaat niet over Wolf. Het gaat over de schrijver/protagonist en hoe haar leven overhoop is gehaald door het tragische besluit van Wolf. Zij wil haar broer terugschrijven op zijn nooit gestuurde afscheidsbrief. Echter zoals zij opmerkt aan het einde: “Inmiddels ben ik erachter gekomen dat dit onmogelijk is, dat ik je op zoveel manieren kwijt ben geraakt dat ik alleen daarover kan schrijven” (pg 210).

Het boek gaat over hoe het leven van de schrijver betekenis heeft gekregen juist door de reis van Wolf. En die eerlijkheid levert pareltjes van overdenking op. Aan het begin de prachtige zin: “Je kwam elke dag niet terug” (pg 9) en “Het stukje dat ik had afgelegd overspande de afstand tussen wie ik altijd was geweest en wie ik nooit meer zou worden” (pg 12/13). Het is een integer geschreven relaas over herinneringen die vervagen en het framen in woorden van het leven van de broer, waarbij de waarom-vraag niet beantwoord kan worden en misschien ook niet meer zo belangrijk is.

En toch weet ik niet goed wat ik moet met dit boek. Gevoelens van voyeurisme doen me ongemakkelijk meevoelen met het hele gezin. Ook daaraan worden woorden gewijd op pg 54 en 55: degene die de stilte doorbreekt wordt nooit vergeven, die moet leren zichzelf te vergeven. Gezien de wijze waarop het verhaal is geschreven gun ik dat de schrijfster van harte. Dit type verhalen blijft echter zo niet mijn genre.