Buitenbeentje

De vraag die ik mezelf stel tijdens het lezen van een boek is wat het zo goed of juist niet zo goed maakt. In het begin van dit boek, de eerste vijftig bladzijden, keek ik figuurlijk op tegen de bijna vierhonderd pagina´s. Waar gaat dit naartoe en is dit wel iets voor mij? Vooral de losse schrijfstijl kon mij niet bekoren. Dit veranderde in de loop van het verhaal. De gekozen schrijfstijl paste uitstekend bij de hoofdpersoon Rob Hollander uit wiens perspectief het boek geschreven is. Ik verheugde me dan ook op een verrassend einde. Wellicht had ik daar een te hoge verwachting van of werd ik op het verkeerde been gezet door de spanning die het verhaal opbouwde. Het is waar je voor kiest. Voor een pakkende stijl en/of een verrassend slot. Achteraf gezien doet het mindere einde het fascinerende onderwerp geen afbreuk. Normaal gesproken lees ik voor een recensie een boek minstens twee keer. Dat is bij Rob van Essen niet nodig. Het verhaal heeft zo’n zuigende werking dat ieder detail indruk maakt. Het einde is open maar niet bepalend voor het leesplezier.
Rob Hollander wil een artikel schrijven voor Wij Nederland, de opvolger van Vrij Nederland over de lotgevallen van zijn medestudenten filosofie. Wat is er van hen terecht gekomen? Onder degenen is Icks, die samen met zijn zus Amber altijd een aparte indruk op hem maakte. Icks woont in Los Angeles en nodigt hem uit voor een bezoek. Vanaf dat moment komt het leven van Rob Hollander in een nieuwe fase. Icks heeft de beschikking over een tijdmachine en biedt hem de mogelijkheid een fout uit zijn verleden te herstellen. Hij krijgt hier vijf pogingen voor. Zonder op de inhoud van deze vijf mogelijkheden in te gaan, is dit het meest verrassende en intrigerende gedeelte van dit boek. Rob van Essen beschrijft de terugkeer naar 1987 zo overtuigend dat je het gelooft. Voor de oudere lezer die de gulden heeft meegemaakt, voor de Amsterdammer die de Hogesluisbrug in de hoofdstad kent en voor diegenen die zich G.B.J. Hilterman voor de geest kunnen halen is het een feest der herkenning. Een goed boek strooit voor de lezer met onbelangrijke details die naderhand bijdragen aan de kern van het verhaal. Rob van Essen doet dat met de brandende man in het bos, met het grote verkleedfeest en met de colleges op de universiteit.
Waarom Icks hem de mogelijkheid geeft iets uit zijn verleden te herstellen, wordt in de loop van het boek duidelijk. Dit motief, dat heden ten dage een groot maatschappelijk probleem is, is in het kader van dit adembenemende verhaal, ietwat teleurstellend. Je staat meteen weer met beide benen op de grond terwijl het heerlijk was rond te lopen in een wereld die alleen in boeken bestaat. De vraag is ook of iemand een dergelijk motief zou gebruiken om iets uit zijn verleden goed te willen maken.
Dit eerste boek dat ik van Rob van Essen lees smaakt absoluut naar meer. Voor de lezer die graag tussen de lijntjes door leest is het een aanrader, voor diegene die na de spanningsboog het einde uit elkaar wil zien spatten, is het wellicht iets minder. Voor mij is het boek een buitenbeentje in alles wat ik momenteel lees en gelezen heb, en heeft het een gerespecteerde plaats in mijn aanbeveling naar anderen.