Lezersrecensie
Sterke vrouwen in Wondermond
Het is 1906. Na een storm komen veel mannen uit Wondermond niet meer terug van zee. Hun vrouwen en kinderen blijven achter in diepe armoede. Veel vrouwen prostitueerden zich. Zo ook Nanna die man en twee zonen had verloren bij de ramp. De dominee was een vaste klant die haar 1 gulden per ‘bezoek’ betaalde. Later gaat de dominee over van moeder Nanna op dochter Famke. Tot de dames voor zichzelf opkomen….heerlijk om te lezen. De tweede verhaallijn speelt zich af in 2008. Reina is de betachterkleindochter van Nanna. De man van Reina zit in de gevangenis verdacht van grootschalige beleggingsfraude. Zoon Boye is zeventien jaar, stuitend verwend en een onaangename, egocentrische puber. ‘Opscheppen, afzeiken, kleineren’, zo gaat hij om met zijn klasgenoten. Ze trekken in bij de oma van Boye. Het wordt hard werken voor moeder en zoon die als nouveau riche niets gewend zijn, maar ze doen hun best al hebben ze het moeilijk. Boye over zijn moeder: ‘schelden, schreeuwen, drinken, roken. Ik leerde dat een laagje beschaving eenvoudiger houdbaar was met geld’. Reina en Boye zijn doorzetters, hebben zelfdiscipline en proberen hun leven weer op orde te krijgen.
Het is knap hoe Anne-Gine Goemans de lezer laat zien en vooral voelen hoe dit proces verloopt. Menselijke verhoudingen worden uitgediept en als lezer raak je steeds meer betrokken bij de worsteling weer grip te krijgen op het leven. Het verhaal is vlot geschreven in een prettig leesbare stijl. Het voorschrift Show, don’t tell beheerst Goemans perfect. Als aandachtige lezer kom je in terloopse zinnetjes veel te weten over de gevoelens van de personages waardoor je meeleeft met hun strijd om het bestaan.
Het wisselen van tijdslijn en perspectief houdt de lezer bij de les.
Wat mij bij zal blijven is de hoopvolle en positieve toon. Hoeveel tegenslagen een mens ook kunnen overkomen, er is altijd weer een mooie toekomst mogelijk. Ik ga deze roman aan veel mensen aanraden, maar vooral ook aan jongeren.
Het is knap hoe Anne-Gine Goemans de lezer laat zien en vooral voelen hoe dit proces verloopt. Menselijke verhoudingen worden uitgediept en als lezer raak je steeds meer betrokken bij de worsteling weer grip te krijgen op het leven. Het verhaal is vlot geschreven in een prettig leesbare stijl. Het voorschrift Show, don’t tell beheerst Goemans perfect. Als aandachtige lezer kom je in terloopse zinnetjes veel te weten over de gevoelens van de personages waardoor je meeleeft met hun strijd om het bestaan.
Het wisselen van tijdslijn en perspectief houdt de lezer bij de les.
Wat mij bij zal blijven is de hoopvolle en positieve toon. Hoeveel tegenslagen een mens ook kunnen overkomen, er is altijd weer een mooie toekomst mogelijk. Ik ga deze roman aan veel mensen aanraden, maar vooral ook aan jongeren.
1
Reageer op deze recensie