Grappig en gruwelijk

De zeven manen van Maali Almeida is het boek dat de Booker Prize 2022 won. De schrijver, Shehan Karunitilaka, herschreef deze roman voor de internationale markt. In India/Sri Lanka was het boek eerder gepubliceerd onder de naam ‘Chats with the Dead’. Engelse uitgeverijen durfden het echter niet aan om deze versie voor de Europese en Amerikaanse markt uit te brengen en uiteindelijk deed een kleine uitgeverij dit wel met een schitterende prijs als beloning. Naast romans schrijft Shehan ook kinderboeken, korte verhalen en artikelen in tijdschriften.

Het boek begint met het antwoord op een vraag, zodat je meteen nieuwsgierig wordt naar het verhaal. Maali Almeida wordt in 1990 wakker en hij is dood. Hij heeft zeven manen de tijd om er achter te komen wie hem vermoord heeft. Dat lijkt een zwaar onderwerp in de tijd van een hevige burgeroorlog, maar de hele roman wordt luchtig gehouden door ironische opmerkingen: ‘Wat is een maan? ... De maan hangt altijd boven ons, ook als je haar niet kan zien. Je denkt toch niet dat de maan stopt met om de aarde draaien omdat jij stopt ademen?’ Maali was fotograaf en fotografeerde in opdracht van alle verschillende partijen die aan de oorlog deelnamen. Terwijl Maali in het ‘Tussenin’ op zoek is naar zijn moordenaars en tegelijkertijd de foto’s wil redden die de waanzin van de oorlog aantonen, krijg je als lezer een beeld van het leven in Sri Lanka eind jaren 80 van de vorige eeuw.

Het verhaal heeft veel vaart en je moet goed opletten want er komen heel veel mensen/namen in voor. De personen zijn niet allemaal even sympathiek, maar in de loop van het boek begin je steeds meer op hen gesteld te raken. Het verhaal springt heen en weer in de tijd en in het leven voor en na de dood. Dit magisch realistische leven na de dood is zo beeldend beschreven dat je er gemakkelijk in mee gevoerd wordt. ‘Wees niet bang voor demonen; het zijn de levenden die we moeten vrezen’. Door de spitse dialogen is het zowel in het echte leven als in het Tussenin een levendig gebeuren.

De titel van het boek is heel duidelijk, die spreekt voor zich. Maar elk hoofdstuk/ elke maan begint met een motto wat niet meteen laat zien waar het over gaat. Vooraf wordt je geprikkeld om te speculeren wat het kan betekenen, en achteraf blijkt het heel mooi aan te sluiten bij het thema van dat deel. Het is een boek waar je moeite voor moet doen, het is grappig en gruwelijk, het is onderhoudend en heeft een verrassend einde. Het is zeer de moeite waard om het te lezen.