Wie ik ben doet er niet zoveel meer toe.

Het laatste boek van Christine Otten, Een van ons, gaat over Katrien Achenbach. Zij geeft schrijfworkshops in een penitiaire inrichting. De hoofdstukken worden afwisselend geschreven vanuit het perspectief van Katrien of Luc, één van de gedetineerden. Katrien heeft de baan om twee wekelijkse workshops te geven, gekregen van een collega-schrijver in een tijd dat ze niet met een boek bezig is. De workshop bestaat uit een inleiding op een thema aan de hand van een gedicht of een boekfragment en de deelnemers kunnen daarna er over praten en een stuk schrijven of dichten. Er doet een wisselend aantal mannen mee met de workshop, maar ook een aantal gevangenen die niet meedoen, zijn wel betrokken bij Katrien. Luc observeert de workshops vanaf afstand. Hij schrijft voor zichzelf, net als Yahya die hem vraagt zijn levensverhaal te lezen. Via Luc komt Yahya in contact met Katrien en dan begint het verhaal te kantelen. De rollen van iedereen zijn opeens niet meer zo duidelijk.
Zodra je gewend bent aan de wisselende perspectieven leest de roman gemakkelijk. Doordat Christine ervaring heeft met het geven van workshop in de gevangenis is zij heel goed in staat om ieder persoon zijn eigen stem te geven. De personen komen tot leven. In de beschrijvingen zijn de zinnen helder, ze worden soms afgewisseld met lange zinnen, zonder leestekens. Deze geven een gedachtestroom weer en geven het verhaal dan vaart en urgentie. Het is heel bijzonder om te lezen dat bepaalde stukken tekst zowel door Katrien als door één van de gevangenen uitgesproken zou kunnen worden. Dit geldt zowel voor de titel van het boek, als voor de opmerking: Wie ik ben doet er niet zoveel meer toe.
Er komen verschillende thema’s aan bod die van toepassing zijn op gedetineerden met een soms levenslange gevangenisstraf: tijd en vrijheid. Daarnaast speelt het fenomeen herinnering een grote rol. Door het schrijven staan de verschillende mensen stil bij wat hun herinneringen zijn, hoe ze herinnerd willen worden, hoe betrouwbaar hun herinneringen zijn en zijn bepaalde herinneringen wel wat ze zelf hebben meegemaakt of hebben ze die van iemand anders gehoord.
Het gaat er in dit boek niet om de misdaden van de gedetineerden, maar toont een klein stukje van de personen die zij ook zijn. De roman is leesbaar als een spannend verhaal en tegelijkertijd staan er zinnen in waar je nog lang over kan blijven nadenken. Het geeft een mooi beeld van het leven van gevangenen waar je anders niet zo snel bij stilstaat.