Te laconiek geschreven roman over dysfunctioneel gezin

De moeder is alleen zorgzaam en liefdevol voor haar pengenoten, terdoodveroordeelden in Amerika. Thuis kookt ze elke week witte rijst met gebakken banaan en levertjes, omdat dat recept ooit in de Libelle stond. Niemand vindt het lekker, maar ze blijft het doen. De vader is grof en onaardig, maar soms juist zorgzaam, net als je het niet verwacht. Het broertje heeft eczeem en wordt geslagen door vader. "Ik bel het meldpunt kinderbescherming, dacht Amber vroeger, als de vader het broertje de trap op schopte, of hem met zijn kop onder de koude kraan duwde omdat hij niet ophield met huilen." Maar ze belt niet, want ze weet dat de instanties niet voor haar gezin zijn. "Niet voor kinderen die opgroeiden in een rustige nieuwbouwbuurt, met een vader die op zaterdag voetbalde en een moeder die erop toezag dat ze vier keer per dag hun tanden poetsten."

Hiermee is het boek samengevat. Amber, een meisje van 12 of 13 jaar, groeit op in een dysfunctioneel gezin. Maar is het erg genoeg om de kinderbescherming te bellen? Daar komt ook de lezer niet goed achter. Marieke Groen probeert de sfeer te vangen in kleine scènes die aflopen voor de ellende te groot wordt. Daarmee roept ze een constant gevoel van naderend onheil op. De zon schijnt soms, maar aan de horizon hangen donkere wolken. Ook haar schrijfstijl blijft netjes en op afstand. Laconieke omschrijvingen, wat soms heel goed werkt en de dreiging onontkoombaar aanwezig laat zijn in het gewone. Maar over het geheel van de roman is het te weinig en blijft Groen teveel aan de oppervlakte.
Op een gegeven moment doet Amber enorm haar best doet om haar vader te behagen en weken achter elkaar zijn ze aardig tegen elkaar. "Het begon haar steeds meer te verontrusten. Dit kon niet lang duren, dat deed het nooit. Dus besloot ze in te grijpen. Liever zelf het moment bepalen dan erdoor te worden overvallen." Amber maakt iets kapot, zorgt dat duidelijk is dat zij het gedaan heeft en wacht op de reactie. "Op het moment dat zijn hand haar wang raakte, was het alsof het leven in haar terugkeerde, en toen hij klaar was en de deur achter zich dichttrok, voelde ze zich voor het eerst in weken weer kalm vanbinnen."

De andere familie Klein bevat veel verhaallijnen, en ieder lid van de familie Klein heeft zijn of haar eigen geheimen, tot opa en oma toe. Er is zelfs een echte andere familie Klein, het gezin van de broer van de vader. Maar daar hebben ze geen contact mee. Eén keer schuift Amber bij hen aan tafel, maar weet geen woord uit te brengen en vlucht.

Het verhaal eindigt waar het begon, met een angstvallige Amber die droomt over ontsnappen en hoopt dat de tijd snel zal gaan. "Tijd die verdwijnt als een konijn, dat is haar lievelingstijd." Ondanks alle gebeurtenissen verandert er weinig, er zit geen ontwikkeling in de personages. Dat maakt uiteindelijk het verhaal wat vlak en houdt het drama teveel op afstand. En is het werkelijk zo erg als het soms lijkt, of heeft Amber gewoon veel fantasie en hoeft de kinderbescherming niet gebeld te worden? Deze vraag wordt niet beantwoord en mede daardoor raakt het verhaal nergens echt, er staat uiteindelijk niets op het spel.