Liefde overwint in roadmovie en filosofische roman

Louis’ vader Larry is ongeneeslijk ziek. Hij heeft ALS en wil zelf kunnen bepalen wanneer hij zijn leven zal beëindigen. Maar in Engeland is dat niet mogelijk, dus wil hij onder begeleiding van zijn drie zoons naar een levenseindekliniek in Zürich. Mantelzorger Louis rijdt zijn vader in een rammelend VW-busje naar Zwitserland, halverwege voegen zijn twee oudere halfbroers zich bij hen. De een is een charismatische poppenspeler, de ander een succesvolle pr-adviseur. Louis zelf is beheerder van een database, een wat saai baantje, en eigenlijk weet hij niet goed wat hij met zijn leven wil.

Laat los mijn hand gaat over familie, over de liefde van een vader voor zijn kinderen, over zonen en vriendschap, over de vraag wat er werkelijk toe doet in het leven en uiteindelijk over loslaten. Het is een bij vlagen prachtig boek. De natuurbeschrijvingen, filosofische gesprekken en vooral de manier waarop de personages geschetst worden, ze zijn een genot om te lezen. Louis is een denker, meer dan een prater, en analyseert de mensen in zijn omgeving eindeloos. Het gezin waar hij vandaan komt, de relatie met zijn overleden moeder, zijn halfbroers en hun verbitterde moeder. Maar ook zichzelf en de relatie die hij sinds kort heeft met Eva.

“Maar hoe, wil ik weten, kan een gezin zich het beste gedragen? Die duistere materie het licht in slepen? Eerlijk zijn? Ik heb het gevoel dat dat woord – ‘eerlijk’ – aan het vervagen, migreren of zwerven is. Of dat de betekenis ervan nu een illegale lading van zelfzuchtigheid bij zich draagt, ergens verborgen onder de waterlijn. Of misschien drijft het woord in de mist van ons weg, als een oud idee uit de vorig eeuw. En is het niet strijdig met liefde? Vereist liefde niet noodzakelijkerwijs een soort staat van waan? Tenslotte zou toch alleen een monster dat niet tot liefde in staat is een kind de waarheid over de wereld vertellen?”

Maar Laat los mijn hand is ook een roadnovel, met het oude VW-busje waar het gezin vroeger mee op vakantie ging als extra karakter. Het verhaal gaat dat Jack Kerouac, schrijver van de iconische roadnovel On the road, zijn roman schreef op een rol papier, van begin tot eind aan één stuk zonder ooit een nieuw papier te pakken. Zo voelt Laat los mijn hand ook, een stromende ontboezeming die het innerlijk van Louis blootlegt en de geschiedenis van zijn gezin genadeloos fileert.

Toch is Laat los mijn hand geen boek dat beklijft. In alle filosofische ontboezemingen blijft het een beetje oppervlakkig en de moraal ligt er soms wel erg dik bovenop. De geschiedenis van het gezin is erg en de vader heeft vreselijke dingen gedaan. Maar het is vergeven, het is gebeurd. Zoals de oudere broers zeggen, anders was Louis er niet geweest. Het lezen van Laat los mijn hand is een plezier, maar het boek blijft je niet bij.