Eerlijk, rauw maar ook hoop.

Een vrouw met mooie borsten is de debuutroman van Elte Rauch.

De ondertitel is Uit het dagboek van Veere Wachter en dat geeft ook meteen de vorm aan waarin het geschreven is. Veere Wachter is bijna veertig, woont samen met haar man Krzys in Amsterdam en is tevreden met haar leventje. Dit verandert als ze in de ban raakt van Janna, een sprankelende, jonge zangeres. Als kort daarna bij Veere borstkanker wordt vastgesteld wordt haar leven een halt toegeroepen en is ze gedwongen om opnieuw te onderzoeken of haar ambities nog haalbaar zijn. Vooral in de nachtelijke uren, als de slaap niet wil komen, twijfelt ze aan haar vrouwelijkheid, denkt ze aan Virginia Woolf en vrouwenvriendschappen en vooral aan mooie, maar onbetrouwbare Janna.

Zoals hierboven reeds gezegd is het boek geschreven in dagboekvorm. Dat hoeft op zich niet storend te zijn, maar in dit geval werd het erg rommelig. De verslagjes verschillen erg van lengte, soms een enkele zin dan weer een langer stukje tekst. Maar erg veel onderwerpen door elkaar. Hierdoor kwam ik maar moeilijk in het verhaal. Vanaf het moment dat Veere met de behandelingen in het ziekenhuis begint overdenkt ze ’s nachts als de slaap niet wil komen allerlei dingen, maar omdat ze dan van de hak op de tak springt is het lastig je aandacht erbij te houden. Hierdoor voel je je minder met haar betrokken en raakt het verhaal je ook niet zo.

Veere komt erg onzeker en veranderlijk over, Janna doet zich voor als goede vriendin, maar in feite kun je niet van haar op aan. De meeste sympathie heb ik nog voor Krzys, de manier waarop hij er steeds weer voor Veere is als ze het erg moeilijk heeft.

Een vrouw met mooie borsten heeft een zwaar thema, het is eerlijk, rauw en soms triest, maar geeft ook hoop om te vechten en te overleven.
Voor de longlist van de Valentijnsprijs 2024 mocht ik dit boek lezen.