Doet denken aan Kafka

Dit boek tijdens de opruiming aangeschaft op aanraden van m’n boekhandelaar en het was een uitstekend advies! Dit imposante boek uit 1940 beschrijft de carrière van de jonge luitenant Giovanni Drogo.

Zijn eerste standplaats is de Vesting Bastiani, een grensgarnizoen in een verder niet genoemd land: ‘ooit betekende de Vesting Bastiani een grote eer. Tegenwoordig zeggen ze dat het een dode grens is, ze vergeten dat een grens altijd een grens blijft en dat je maar nooit weet…’ Deze omschrijving op blz 18 zegt al meteen veel. Het leven in het garnizoen wordt op een surrealistische wijze en grotesk neergezet. Soms bijna kafkaësk en met veel symboliek. De sfeer in de Vesting is er een van mislukking, desolaat, er gebeurt vrijwel niets maar het militaire reglement wordt op belachelijke wijze tot de letter gevolgd.
Het leven van de soldaten wordt beheerst door het kijken naar de woestijn met verrekijkers, wachtlopen, mysterieuze lichtjes,kortom het wachten op de vijand. En als er eens iets gebeurt,raakt iedereen opgewonden en in verwarring en weten ze er eigenlijk niet goed raad mee. Toch is er ook hoop, hoop op heldendaden, op grote gebeurtenissen.
Ook bijzonder gezien het verschijningsjaar van de roman!

Behalve over de zinloosheid van het militaire, gaat het ook over het voortjagen van de tijd: Giovanni die aanvankelijk voelt dat hij een heel leven voor zich heeft: ‘Zoveel tijd lag er voor hem! Éen enkel jaar leek hem al eindeloos, en de goede jaren waren nog maar net begonnen; ze leken een ellenlange reeks te vormen, waarvan je onmogelijk het einde in zicht kreeg, een nog onaangetast fortuin, zo groot dat het je zou kunnen gaan vervelen’ (Dit soort beschrijvingen keren steeds terug) Hij realiseert zich pas na tientallen jaren dat alles voorbijgegaan is zonder noemenswaardige feiten. De lezer is dat allang duidelijk geworden: ‘Op een bepaald moment echter draai je je instinctief om en zie je dat er een hek achter je is dichtgevallen, waarmee de weg terug is afgesloten. Dan voel je dat er iets is veranderd, de zon lijkt niet langer stil te staan maar snelt voort, ocharm, je hebt geen tijd meer hem goed te bekijken want hij haast zich reeds naar de verre gebieden aan de horizon, je merkt dat de wolken niet langer blijven hangen in de blauwe baaien van de hemel maar dat ze maken dat ze wegkomen, over elkaar heen buitelend, zo hevig is hun nood; je begrijpt dat de tijd voorbijgaat en dat er op een dag een eind aan de weg zal moeten komen’

Je zou misschien denken dat een dergelijk verhaal wel erg somber zal zijn en niet aangenaam om te lezen maar het is zeker geen somber boek en het eindigt zelfs met een glimlach. Een aanrader!