Een zoektocht

Een nachtmerrie voor iedere ouder, de plotselinge verdwijning van je kind.
Maar de zoektocht naar de 3-jarige Kate heeft toch niet echt een prominente plaats in de roman, het verhaal wordt puur vanuit de vader, Stephen, verteld. Aanvankelijk zwerft hij dagen over straat almaar zoekend, de greep op de gebeurtenissen en op de werkelijkheid kwijt. Stephen en zijn vrouw verwerken dit niet echt samen, gaan daarin hun eigen weg. Raken ook elkaar kwijt.

Het is vooral ook een zoektocht van Stephen naar zichzelf. Hij keert zich in zichzelf en tevens terug in de tijd. Ziet een visioen van zijn (nog jonge) ouders in een kroeg. In een heel mooie passage, tegen het einde van de roman, praat hij met zijn moeder Claire hierover. Ze vertelt over een dag, lang geleden toen ze met Douglas (Stephens vader) sprak over het al dan afbreken van een (ongeplande) zwangerschap. Claire vertelt Stephen: ‘Ik zie het nog even duidelijk als ik jou zie. Er was een gezicht achter het raam, het gezicht van een kind dat er leek te zweven. Het keek de kroeg in. Het had een bepaalde smekende blik, en het was zo wit, zo wit als aspirine. Het staarde me recht in het gezicht. Ik realiseer me, nadat ik er al die jaren over nagedacht heb, dat het waarschijnlijk het zoontje van de eigenaar was of een kind van een van de boerderijen in de buurt. Maar destijds was ik ervan overtuigd, wist ik gewoon dat ik naar mijn eigen kind keek. Je zou kunnen zeggen dat ik naar jou keek’
Dit incident sterkt Claire in haar besluit het kind te krijgen en dat het haar verantwoordelijkheid is Douglas daarvan te overtuigen.

Ontroering is er soms ook bij terugkijken naar de tijd met Kate, bijvoorbeeld de passage over een vakantie naar Cornwall met de bouw van een zandkasteel.
“Toen alles af was en ze bewonderend een aantal keren om hun bouwwerk hadden gelopen, kropen ze erin en wachtten binnen de muren op de vloed. Kate was ervan overtuigd dat hun kasteel zo sterk was dat het de zee kon weerstaan. Stephen en Julie speelden het spel mee, ze bespotten het water toen het nog maar net tegen de kanten klotste en jouwden het uit toen het een stuk muur meezoog. Op het moment dat ze zaten te wachten op de definitieve ondergang smeekte Kate, die tussen hen in zat geklemd, om in het kasteel te blijven. Ze wilde dat ze erin zouden gaan wonen”

Het begrip ‘tijd’ komt steeds weer terug, is een belangrijk thema.
Stephens goede vriend Charles bijvoorbeeld, die plotsklaps zijn verantwoordelijke job in de politiek verlaat om zich met vrouw terug te trekken op het platteland. Hij maakt een opmerkelijke transformatie door, gedraagt zich weer en leeft weer als een kind.
“Hij wilde de veiligheid van de kindertijd, de machteloosheid, de gehoorzaamheid, en ook de ermee gepaard gaande vrijheid, vrij van geld, beslissingen, plannen, eisen. Hij zei altijd dat hij aan de tijd wilde ontsnappen, aan afspraken, roosters, tijdlimieten. Kind zijn betekende voor hem tijdloosheid, hij sprak erover alsof het een mystieke toestand was.”