Het is een onthutsende ervaring
Svetlana Alexijevitsj verzamelde in " de oorlog heeft geen vrouwengezicht" niet zozeer verhalen over de strijd, maar vooral getuigenissen van menselijke ervaringen. Het gaat over de moeite die deze meisjes zich getroostten om aan het front te komen, om mee te doen en over hoe zij zonder aarzelen de meest zware taken op zich nemen, voor het vaderland, voor Stalin.
Het zijn de ervaringen van scherpschutters, partizanen, tankbestuurders, verpleegsters en artsen. Samen vormen zij het verslag van de niet-heroïsche kant van de oorlog die in de gangbare oorlogsverhalen meestal ontbreken.
Mannen vertellen over het verloop van de strijd, over helden, over strategiëen. Vrouwen horen niet thuis in een oorlog, met hun konkrete verhalen over hoe zij zich voelden, wat zij dachten, hun zorgen over het thuisfront en over de kinderen. Hoe het voelde om gewonden en doden te gaan ophalen terwijl de strijd nog gaande is, hoe het voelde om te doden.
In eerste instantie verscheen dit boek in 1985, maar het was zwaar gecensureerd. In 2005 is het boek opnieuw verschenen, nu aangevuld met de verhalen die de eerste keer van de Sovjetcensuur niet mochten worden opgenomen.
Het oorlogbedrijf blijkt niet toegesneden op deelname van vrouwen, er zijn geen uniformen, er is geen ondergoed . Het weerhoudt de vrouwen niet, in mannenspullen trekken ze de oorlog in met schurend ondergoed en laarzen veel te groot voor vrouwenvoeten.
.....
"Maar het allerergste moest nog komen: Stalingrad. Dat kon je eigenlijk geen slagveld noemen, dat was een stad- met straten, huizen en kelders. Probeer daar maar eens een gewonde uit te slepen! Mijn lijf was een grote blauwe plek. En mijn broek was volledig met bloed doordrenkt . Volledig. De sergeant-majoor brulde vloekend: "Meisjes de broeken zijn op , dus niet om vragen." ...
En dit is nog maar een stukje van het ongemak. De honger, de kou, de heimwee, de angst het bloed en de wonden, de doden en verminkten, en toch ook weer hoop en aandacht, liefde soms, en steeds maar weer de noodzaak om door te gaan, en dan het uiteindelijk het weer thuis komen, het grote kontrast tussen hun harde werk en rol in de oorlog en de vaak scheve ogen waarmee zij thuis werden aangekeken, vrouwen tussen al die mannen, dat zullen wel hoeren geweest zijn...
Een enkel citaat doet dit boek geen recht. De tranen rolden me tijdens het lezen regelmatig over de wangen. Neem de tijd voor deze eerlijke verhalen
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Marianne Delmee
Gesponsord
Aan het lot kun je niet ontsnappen ... of wel?
Intermezzo is een prachtige roman over broers en geliefden, van dé literaire stem uit Ierland.
Door de late middeleeuwen letterlijk aan te raken blaast Van Loo ons verre verleden meer dan ooit nieuw leven in.
Een ode aan de Hollandse keuken en de smaak van thuis.
Meer dan 200 recepten voor de kerstdagen.
Superdikke editie met 3D-beeld, geuren en vele andere extra's!
Het leukste cadeau voor iedereen: lol verzekerd!
Toine Heijmans neemt zijn lezers mee naar de uiterwaarden, de laatste Nederlandse wildernis.
Een roman over iemand die floreert als onderzoeker, maar zich het comfortabelst voelt als ze zelf in de schaduw blijft
In Lijtje deelt Harmen van Straaten ontroerende, grappige en herkenbare verhalen over zijn dementerende moeder.
De schitterende beelden en poëtische teksten vertellen het verhaal van een bijzondere vriendschap, tussen het meisje en de drie dieren.
Een magisch coming-of-age-verhaal over een jongen die zijn eerste weekend zonder zijn ouders doorbrengt. . . en een leeuw die op hem komt passen.
Een thriller over verloren zielen, familiebanden en dodelijke loyaliteit.
Deze nieuwe fase kan er een zijn van vreugde, vervulling en verdieping.
De Gouden Griffel-winnaar in een luxe uitgave!
De auteur van Het meisje in de trein is terug! Ligt de waarheid op het eiland begraven?
Kenia, 1926. De jonge Ivy staat voor grote uitdagingen. Ondertussen is Ranjana, een jonge Indiase vrouw, op de vlucht.
Een nieuwe, inclusieve geschiedenis van het vroegst bewoonde continent van de wereld.
Een prachtig overzicht van de liefdespoëzie, van de vroege middeleeuwen tot nu
Hoe kunnen we ons een weg banen door dit alles?
Drie jaar geleden overleed haar beste vriendin, en sindsdien staat Erins leven stil.
Kenia, 1910. Als de jonge Ivory meereist met haar vader op safari, wordt ze onmiddellijk verliefd op het land en de natuur
