Magisch, inspirerend en aanmoedigend

Er komen zoveel boeken uit per maand dat ik - omdat ik erdoor overweldigd raak - mij normaalgesproken maar beperk tot het lezen van klassiekers die de tand des tijds hebben doorstaan (al ben ik me ervan bewust dat dat niet altijd een goede maatstaf is, en spookt het Fixdit manifest dagelijks door mijn hoofd). Maar dit boek dook overal op en het voelde alsof ik er niet omheen kon. Gelukkig maar!

Ik geef geen samenvatting - daarvoor is de flaptekst. Dit is wat ik zo fijn vind aan dit boek:

Fantasie
Verhalen waarbij magie of fantastische wezens een afgeschermd leven leiden, dus waarbij de meeste mensen niet van het bestaan van die wezens afweet (en dat zo moet blijven) hebben een enorme verbeeldingskracht. Want wat nou als wij die meerderheid zijn? Die 'dreuzels' bijvoorbeeld? Juist omdat niet de hele wereld anders is, alleen een klein geheim, verborgen deel, maakt dat het eigenlijk best nog wel zo zou kunnen zijn... De mogelijkheid dat paarse zwanen bestaan, blijft bestaan totdat je alle hoeken van de aardbol hebt uitgekamd, en alle zwanen hebt bekeken. Dan pas kun je vast stellen dat paarse zwanen niet bestaan. Theoretisch gezien. En dat is hetzelfde met de geheime tovenaarswereld in Harry Potter én de wezens in De toch niet zo eenzame tocht van Torre. Het zal niet.. Maarja, wij zijn misschien wel die mensen voor wie het geheim gehouden wordt ;). Wie weet...! Stel je voor! En die magie en fantastie maken het leven zo heerlijk!

Oefenen met spannende situaties, maar dan veilig bij je op schoot
Ten tweede ving ik onlangs op dat leerkrachten in mijn omgeving het idee hadden dat er een verschuiving gaande is, namelijk dat kinderen in groep acht het steeds lastiger vinden om zo lang van huis te zijn. Persoonlijk had ik er destijds geen moeite mee, en was er geloof ik maar 1 persoon in mijn klas die last had van heimwee. Kennelijk wordt dit aantal steeds groter. Ik weet niet of dit een probleem is, en wat de oorzaak is. Er werd gesuggereerd om te oefenen met logeren, maar zelf vind ik het niet een prettig idee om een kind te dwingen wat niet wil, alsof er iets mis is met het gevoel van heimwee hebben.
Toen ik dit boek begon te lezen, realiseerde ik me dat de 'oplossing' of eigenlijk de 'hulp' waarschijnlijk juist ook in verhalen kan liggen. We weten allemaal dat kinderboeken - zeker bij peuters en kleuters - kinderen kunnen voorbereiden op alledaagse dingen, zoals naar school gaan. En het helpt bij de verwerking van wat er allemaal is gebeurd. Het creëert voorspelbaarheid in een wereld die nog zo vreemd is en die ze helemaal moeten ontdekken.
Torre moet een poos ergens logeren bij een familielid dat hij niet goed kent, en vindt dat vreselijk. Dit hele proces, van acceptatie, tot afscheid, tot de tocht ernaartoe, het aankomen (met eerst leuke dingen die afleiden), en dan het 'landen' (met de weer opduikende heimwee), en dan het steeds leuker worden maar ook het steeds weer even terugkomende heimwee gevoel - al dit maakt je kind al eens mee. Maar dan vanaf zijn/haar veilige bedje samen met jou. Het kan nog vragen stellen, zorgen uiten, zich inbeelden hoe het is, je extra knuffelen omdat het meeleeft. En bovendien realiseert het zich dat het akelige gevoel van heimwee - hoewel absoluut niet prettig - zeker geen gevoel is wat raar is en wat boven alles voorkomen moet worden omdat het 'slecht' is. Het past zo goed in de lijn die ik zelf zie, namelijk dat het grootste goed dat we onze kinderen mee kunnen geven, is het 'okay' zijn met negatieve gevoelens. Dat onprettige gevoelens niet iets zijn waar we bang voor hoeven te zijn, ons hoeven te schamen, of weg hoeven te stoppen. Dat maakt het gevoel alleen maar erger en is zo onnodig! Daarnaast komt het er sterker, en zelfverzekerder uit. Niet dat we onze kinderen moedwillige verdrietig moeten maken natuurlijk! Maar de natuurlijke momenten mogen er echt best zijn. We hoeven ze niet op te vrolijken, af te leiden oid. We laten ze zien dat het misschien de eerste keer griezelig is om je zo te voelen, maar met onze kalmte laten we zien dat we in het proces vertrouwen, en dat we niet van hun reactie schrikken. Dat haalt de druk van de ketel. En zeker als je kind gevoelens zoals heimwee al eens 'droog' heeft meegemaakt, weet het nu ook nog eens dat je er wel doorheen komt. Dat het misschien met vlagen terugkomt, en dat dat ook okay is. En dat ook dat zowel plezier én verdriet of heimwee naast elkaar kunnen bestaan. Sterker nog: dat spannende situaties buiten je comfort zone ook geweldige avonturen kunnen opleveren! Ik kan zo even geen beter boek opnoemen waarbij een kind dit leert.

Verwondering en bewondering van het alledaagse, wezenlijke, de natuur
Wij allen, zowel volwassenen als kinderen, verliezen wel eens de waardering voor alles wat zich buiten afspeelt, met de dingen die wat mij betreft bestempeld kunnen worden als 'de basis elementen van de natuur'. Zulke dingen, zoals het op natuurlijke wijze voorzien in je eigen basis behoeften (water halen), het zorgen voor en communiceren met de diertjes die voor jou zorgen (kippen voeren en beschermen), en het wonder van geboren worden - en sterven - (het geitje, en het lammetje), vatten altijd mijn aandacht en gevoel van tevredenheid en raken je. Maar we vergeten dit - ik ook. Zelf ga ik ook lang niet vaak genoeg naar het bos, we hebben geen huisdieren, ik hou van buiten maar ik moet mezelf een schop onder de kont geven om naar buiten te gaan. Je voelt je super snel beter, al ben je nog zo gestrest.
Dit boek, zoals ook bijvoorbeeld De Geheime Tuin, helpen kinderen (maar ook volwassenen) dat soort wonderlijke dingen herontdekken. En zeker bij kinderen die de bewondering voor het wonderschone van alles om hen heen misschien niet door ons met de paplevel ingegoten krijgen, of voorgeleefd krijgen ivm alle drukte, kan het ze helpen om dit te zien. Het kan ze nieuwsgierig maken.

Het boek zit tjokvol thema's, zoals het krijgen van een broertje of zusje en de gevoelens die daarbij komen kijken. Ook allemaal super nuttig, om dezelfde reden als wat ik schreef over heimwee. Tot slot wilde ik één zo'n thema nog kort aanstippen, omdat dit ook de antroposofische / vrije school ouders wel zou aanspreken. Een thema van dit boek is ook 'dapperheid', een ideaal boek dus ook voor de oogsttijd/ st. michael's tijd. Wat dit boek juist zo mooi maakt, is dat ook die dapperheid in zoveel vormen voorkomt. Het sterkste vind ik zelf nog juist de 'fasen' van dapperheid. Torre is kennelijk iemand die bevriest als hij angstig is (waar anderen misschien vechten of vluchten. Hij ervaart eerst de schaamte en het verdriet dat hij iemand doet doordat hij door die reactie iemand in de steek heeft gelaten (mede overigens doordat z'n moeder niet naar hem wil luisteren, omdat ze te moe is omdat ze de zorgtaken in haar eentje moet opvangen). Hij wordt zich bewust van zijn natuurlijke reactie, het bevriezen, en ziet dit als een mankement. Hij noemt zichzelf een lafaard. En wordt bang van situaties waarin hij misschien zal bevriezen. Hij probeert het nog eens, maar weer lukt het niet. Maar hij krijgt ook van buitenaf waardering, uitleg en geruststelling over deze reactie. Hij leert dat iedereen één van die drie natuurlijke reacties heeft - dus dat het niet gek is. Dat het juist heel nuttig kan zijn. En hij leert wat hij kan doen om die reactie minder groot te laten zijn, als hij dat wil. Hij probeert het keer op keer, en door elke mini succes voelt hij dat hij mentaal sterker wordt, dat hij kracht haalt uit die succeservaringen. We willen allemaal dapper zijn, maar we vergeten dat we eerst bang moeten zijn om dapper te kunnen zijn.

Oh ja, en door al het bovenstaande lijkt dit een heel ernstig boek, maar het is bovendien ook nog eens heel grappig en luchtig geschreven. En een kippenkasteel?!?! Oh men. Weetje. Als kind wil je je muren beschilderd hebben als een fantasie wereld, een droomkamer hebben, maar je ouders vinden dat maar niks want je hebt een huurhuis ofzo. Maar dan ben je zelf een ouder en dan mag je die beslissing zelf maken - maar dan voor je kind - maar blijft het wel eens in je hoofd zitten dat het niet handig is omdat het niet lang houdbaar is, dat je er op uit gekeken raakt, dus dat je dat niet moet willen want dan moet je alles overschilderen. Maar dat is toch ook zo met speelgoed?! Ik denk dat je het meeste spijt krijgt van die gekke dingen niet doen juist, onderaan de streep.
Dus go, oom Fons! Laten we allemaal meer zijn zoals oom Fons! Laten we er iets moois en geinigs van maken - van dat leven van ons!