Wonderlijk echt,

Hoewel - zoals uit het nawoord blijkt - men het er niet over eens is wie de hoofdpersoon is, is dat voor mij, in eerste instantie Sachiko, met wie je de “reis” maakt. Wiens gedachten je kunt volgen, en kunt begrijpen. Aan de andere kant wordt het verhaal gedreven door het aan de man krijgen van de één na jongste zuster Yukiko, en dat wordt op zijn beurt weer gestuurd door het gedrag van alle zusters, met name niet Yukiko zelf. Zo plat beschouwd, lijkt het niet een aantrekkelijk of interessant boek om te lezen. Maar dat is het zeker wel. Net zoals je eigen dilemma’s altijd heftiger lijken voor jezelf dan voor een ander, geldt dat hier ook. Alleen, is dat “eigen” gevoel ook op dit boek van toepassing. Omdat je je zo goed kunt inleven. Sachiko is de zus die tussen het traditionele en het nieuwe Japan in staat. Degene die, door haar empathie en liefde, de aanvankelijk meest woestmakende acties van haar zusters -uiteindelijk- kan verklaren. En er daarom geduld mee kan opbrengen. Zoals in het nawoord ook wordt gemeld: je kunt het geen vergeving noemen. Kennelijk bestaat dat woord niet eens in het Japans. Maar de uitwerking is hetzelfde, misschien zelfs wel nobeler. Hoewel haar zusters geen enkel berouw tonen wanneer ze het de ander ontzettend moeilijk maken, op hun eigen egoïstische manier, weet Sachiko zich zo te verplaatsen uiteindelijk, dat ze het ook wel kan begrijpen. En dus gaat ze door. Blijft ze zich inzetten, ondanks het gebrek aan dankbaarheid die haar soms heel kwaad maken. En juist deze grootse empathie, zorgt ervoor dat je zelf ook zo mee leeft. En dat je van de zussen, en vooral van Sachiko, gaat houden. Waar ze aanvankelijk slechts lichtelijk verwende, verveelde en gezapige (een gezapigheid die griezelig herkenbaar is) zussen lijken, realiseer je later dat ze allemaal, op hun eigen manier, grootmoedig het leven tegemoet gaan. En het is zeker voor mij als Hollander ontzettend bewonderingswaardig hoe zeer zij zich voor elkaar inzetten. En tegelijkertijd ook troostend, om te weten dat ik niet de enige ben die (te) veel woorden in de ander’s mond legt. Die alle mogelijke sociale consequenties zo erg (volgens onze cultuur “te erg”) overweegt en poogt te navigeren zonder ook maar iemand in verlegenheid te brengen.