Blijf bij me in het donker

Asha is zeventien en gek op haar paard Missy. Ze heeft al 11 jaar een heel mooie band met Missy en kan alles tegen haar kwijt. In tegenstelling tot bij haar vriendinnen, kan ze bij haar paard wel zichzelf zijn. Als Missy ziek wordt op oudejaarsavond en niet meer te redden is, is Asha dan ook helemaal van slag. Met heel veel moeite en dankzij de liefde van haar familie raapt ze al haar moed bijeen om toch die laatste maanden weer naar school te gaan om haar diploma te halen. En dan is er nog Jurre, een jongen die bij haar op de sportschool zit. Hij overtuigt haar om ook het sporten weer op te nemen. Asha was nooit echt geïnteresseerd in jongens tot nu toe maar Jurre slaagt er wel in om haar vertrouwen te winnen.

Jacodine kan zo goed emoties beschrijven. Zo goed dat het voelt alsof je ze zelf beleeft. Zelf ben ik geen paardenmeisje maar ik kon me toch echt inleven in haar situatie. Omdat je erin meegesleurd wordt. De pijn die Asha voelt is voelbaar, net als de moeite die ze heeft om zichzelf te zijn bij haar vrienden, maar zonder Missy laat ze eindelijk echte vriendschap toe. Zelfs verliefdheid. Terwijl jongens haar voordien niet interesseerden. Ook de band tussen haar en haar ouders en grootouders is erg mooi, hoewel niet altijd makkelijk.

Het boek is als standalone te lezen maar er komen ook personages voor uit “Het licht in jou en mij”. Het is dus wel fijn om dat boek als eerste te hebben gelezen. Een aanrader ook, dus het is geen straf om die ook te lezen.

Blijf bij me in het donker is aangrijpend, mooi, meeslepend. Ik heb wel een traantje moeten wegpinken. Rouw maakt een groot deel uit van het verhaal. Maar daarnaast is het ook een verhaal over hoop en nieuwe kansen. Over vriendschap, over familiebanden en over verliefd worden. Een boek dat wellicht heel wat herkenning zal opleveren bij jongeren.