Lezersrecensie
Dagboek van een verzonnen zwangerschap
Als je op kantoor werkt, dan ken je ze vast wel: de kleine klusjes die bij niemand officieel in de taakomschrijving staan, maar die toch om tijd en aandacht vragen. Koffie zetten. Afwassen. Kopietjes maken. In een verpakkingsbedrijf in Japan komen die klusjes steeds neer op Shibata, de enige vrouw in de organisatie. Totdat ze er genoeg van heeft en aankondigt dat ze zwanger is, zodat haar collega’s haar niet langer met meerwerk en overuren belasten. Kleine kanttekening: Shibata is helemaal niet echt zwanger…
De geniale ingeving van Shibata is de debuutroman van de Japanse schrijfster Emi Yagi (1988). Ze woont en werkt in Tokio als tijdschriftredacteur. De Nederlandse vertaling van De geniale ingeving van Shibata is van Maarten Liebregts.
In de eerste hoofdstukken zet Yagi De geniale ingeving van Shibata neer als een scherp stukje maatschappijkritiek. Ze laat zien onder hoeveel werkdruk vrouwen als Shibata gebukt gaan en hoe oneerlijk de taakverdeling tussen mannen en vrouwen is. Ook kaart ze de eenzaamheid aan van moderne singles in Japan, die buiten hun drukke werk in isolatie leven.
Wanneer Shibata haar leugentje wereldkundig heeft gemaakt en haar collega’s gewend zijn aan de veranderde situatie, raakt die kritiek op de achtergrond. De hoofdmoot van de roman is de ervaring van Shibata, weergegeven in dagboekfragmenten, die ze per week van haar “zwangerschap” bijhoudt. Ze beschrijft de groei van haar denkbeeldige kind en de veranderingen in haar eigen lichaam. Ze vertelt over haar wandelingen, haar kookexperimenten en haar aerobicsclubje voor zwangere vrouwen.
Shibata’s nieuwe situatie schudt de sleur van haar leven flink op: eindelijk heeft ze tijd om aan zichzelf te werken en te doen waar ze zin in heeft. De zwangerschap verandert daarentegen weinig aan haar eenzaamheid. De vervreemding van haar familie en haar oude vriendinnen blijft en haar eensgezindheid met haar zwangere sportmaatjes is gebaseerd op een verzinsel, waardoor Shibata nooit echt deel wordt van deze vriendinnengroep.
Shibata’s bedrog gaat ver. Niet alleen haar collega’s trappen zonder enige twijfel in haar leugen, ze gaat zelf ook steeds meer in haar eigen zwangerschap geloven. In die twijfel neemt ze de lezer mee. Reageert haar lichaam echt op een aanwezigheid in haar baarmoeder? Voelt ze daar de beweging van een ongeboren kind in haar buik? Zou ze dan toch…?
Vreemd genoeg twijfelen de mensen om Shibata heen geen moment aan haar zwangerschap. Dit zorgt voor wat gaten in de geloofwaardigheid van het boek. Hoelang denkt Shibata haar leugen vol te houden? Hoe moet het verder als de negen maanden om zijn? Ze lijkt geen moment met deze vraagstukken bezig te zijn en anticipeert er nergens op dat haar collega’s haar ooit wel eens door zouden kunnen hebben. Bovendien laat Yagi door deze klakkeloze acceptatie gelegenheden voorbijgaan om wat conflict in het verhaal aan te brengen en blijven de interacties tussen het hoofdpersonage en de andere personages vlak. Shibata’s ervaringen zijn puur naar binnen gericht. Hierdoor leer je haar als lezer niet goed kennen. Ze blijft een hoofdpersonage dat geen offers hoeft te brengen, nergens hard voor hoeft te vechten en geen moment haar principes verdedigt.
De maatschappelijke thema’s, die Yagi in het begin van haar boek aanstipt, verdwijnen geruisloos naar de achtergrond. Het verhaal kabbelt rustig voort naar het einde, zonder grote confrontaties en zonder dat Shibata’s mannelijke collega’s zich bewust lijken te worden van de oneerlijke situaties in hun bedrijfscultuur. De geniale ingeving van Shibata mist daardoor de diepgang die een boek over de rolverdeling tussen mannen en vrouwen zou kunnen hebben. Yagi heeft een vlot leesbaar boek geschreven dat weinig inspanning vergt van de lezer en dat afsteekt tegen andere hedendaagse literatuur door de ambiguïteit van de verzonnen zwangerschap.
De geniale ingeving van Shibata is de debuutroman van de Japanse schrijfster Emi Yagi (1988). Ze woont en werkt in Tokio als tijdschriftredacteur. De Nederlandse vertaling van De geniale ingeving van Shibata is van Maarten Liebregts.
In de eerste hoofdstukken zet Yagi De geniale ingeving van Shibata neer als een scherp stukje maatschappijkritiek. Ze laat zien onder hoeveel werkdruk vrouwen als Shibata gebukt gaan en hoe oneerlijk de taakverdeling tussen mannen en vrouwen is. Ook kaart ze de eenzaamheid aan van moderne singles in Japan, die buiten hun drukke werk in isolatie leven.
Wanneer Shibata haar leugentje wereldkundig heeft gemaakt en haar collega’s gewend zijn aan de veranderde situatie, raakt die kritiek op de achtergrond. De hoofdmoot van de roman is de ervaring van Shibata, weergegeven in dagboekfragmenten, die ze per week van haar “zwangerschap” bijhoudt. Ze beschrijft de groei van haar denkbeeldige kind en de veranderingen in haar eigen lichaam. Ze vertelt over haar wandelingen, haar kookexperimenten en haar aerobicsclubje voor zwangere vrouwen.
Shibata’s nieuwe situatie schudt de sleur van haar leven flink op: eindelijk heeft ze tijd om aan zichzelf te werken en te doen waar ze zin in heeft. De zwangerschap verandert daarentegen weinig aan haar eenzaamheid. De vervreemding van haar familie en haar oude vriendinnen blijft en haar eensgezindheid met haar zwangere sportmaatjes is gebaseerd op een verzinsel, waardoor Shibata nooit echt deel wordt van deze vriendinnengroep.
Shibata’s bedrog gaat ver. Niet alleen haar collega’s trappen zonder enige twijfel in haar leugen, ze gaat zelf ook steeds meer in haar eigen zwangerschap geloven. In die twijfel neemt ze de lezer mee. Reageert haar lichaam echt op een aanwezigheid in haar baarmoeder? Voelt ze daar de beweging van een ongeboren kind in haar buik? Zou ze dan toch…?
Vreemd genoeg twijfelen de mensen om Shibata heen geen moment aan haar zwangerschap. Dit zorgt voor wat gaten in de geloofwaardigheid van het boek. Hoelang denkt Shibata haar leugen vol te houden? Hoe moet het verder als de negen maanden om zijn? Ze lijkt geen moment met deze vraagstukken bezig te zijn en anticipeert er nergens op dat haar collega’s haar ooit wel eens door zouden kunnen hebben. Bovendien laat Yagi door deze klakkeloze acceptatie gelegenheden voorbijgaan om wat conflict in het verhaal aan te brengen en blijven de interacties tussen het hoofdpersonage en de andere personages vlak. Shibata’s ervaringen zijn puur naar binnen gericht. Hierdoor leer je haar als lezer niet goed kennen. Ze blijft een hoofdpersonage dat geen offers hoeft te brengen, nergens hard voor hoeft te vechten en geen moment haar principes verdedigt.
De maatschappelijke thema’s, die Yagi in het begin van haar boek aanstipt, verdwijnen geruisloos naar de achtergrond. Het verhaal kabbelt rustig voort naar het einde, zonder grote confrontaties en zonder dat Shibata’s mannelijke collega’s zich bewust lijken te worden van de oneerlijke situaties in hun bedrijfscultuur. De geniale ingeving van Shibata mist daardoor de diepgang die een boek over de rolverdeling tussen mannen en vrouwen zou kunnen hebben. Yagi heeft een vlot leesbaar boek geschreven dat weinig inspanning vergt van de lezer en dat afsteekt tegen andere hedendaagse literatuur door de ambiguïteit van de verzonnen zwangerschap.
1
Reageer op deze recensie