Boek met minnen en plussen

Sarah Lark (1958) is een pseudoniem van de Duitse Christiane Gohl, schrijfster van kinderboeken en historische romans. De naam Sarah Lark is verbonden aan de historische romans die zich afspelen in Nieuw-Zeeland, Australië en de Caraïben. De geheimen van het winterhuis (2020) is de nieuwste roman en is vanuit het Duits vertaald door Jolanda te Lindert. 

Waar de eerdere boeken van Sarah Lark historische drieluiken zijn, is De geheimen van het winterhuis een standalone die zich grotendeels in het heden afspeelt. Het verhaal begint met Ellinor. Ze is getrouwd met de kunstenaar Gernot en is hecht met haar familie, vooral met haar nichtje Katja. Wanneer Katja ernstig ziek wordt en een transplantatie nodig heeft, krijgt Ellinor van haar moeder te horen dat ze geen bloedverwanten zijn van Katja en de rest van hun familie, omdat oma Dana een aangenomen kind was. Het is voor Ellinor de aanleiding om op zoek te gaan naar haar verleden. 

De eerste hoofdstukken komen traag op gang. De wijze waarop Ellinor te horen krijgt dat haar oma geen ‘Parlov’ is maar een andere familienaam heeft, komt nogal geforceerd over en de aanleiding is vergezocht. Daar waar Lark in eerdere boeken de lezer gelijk wist te boeien, lukt dat hier maar matig. Pas als Ellinor op reis gaat naar Dalmatië om onderzoek te doen naar het verleden, komt het verhaal op gang en wordt het interessant. 

Lark heeft ervoor gekozen om de delen in het verleden in verschillende vormen aan te bieden. Zo wordt het verhaal over overgrootmoeder Liliana verteld door een oude vrouw die haar goed heeft gekend. Bij latere naspeuringen krijgt Ellinor een dagboek in handen, ontdekt ze dat een man een boek heeft geschreven over zijn voorouders en zijn er op het einde nog brieven te lezen. In het boek hebben al deze delen een eigen lettertype gekregen, wat het verschil met het heden duidelijk maakt. Ook de schrijfstijlen zijn in deze hoofdstukken anders. Het is een bijzondere manier van boekopbouw: afwisselend, maar ook rommelig. 

Tussendoor komen de hoofdstukken steeds weer terug bij Ellinor. Waar de delen in het verleden een verademing zijn om te lezen, blijven de delen over Ellinor ongemakkelijk. De schrijfwijze in derde persoon is afstandelijk en er wordt veel uitgelegd. Daarbij gaat het ontrafelen van het verleden wel erg makkelijk – het hangt aan elkaar van toevalligheden. Als personage is Ellinor een slimme vrouw, maar ze gedraagt zich nogal naïef. Dat heeft te maken met haar man, die al vanaf het begin onsympathiek wordt neergezet. Hij gedraagt zich werkelijk als een hork en dat wordt alleen maar erger. Het feit dat Ellinor alles van hem vergoelijkt en ’s avonds weer lekker bij hem in bed kruipt, moet worden gezien als een stuk geschiedenis dat zich herhaalt, maar het is misplaatst en zorgt voor meer irritatie dan voor leesplezier. Deze situatie zorgt er ook voor dat het naar het einde toe voorspelbaar is wat Ellinor gaat doen. Het boek moet het dan ook hebben van de verhaallijnen uit het verleden. 

De geheimen van het winterhuis is een boek met minnen en plussen. De verhalen uit het verleden – over drie vrouwen die vallen voor dezelfde oplichter – vermengt met historie over wijnbouw in Dalmatië en de geschiedenis van de Gum-diggers in Nieuw-Zeeland zijn een geweldige basis voor een historische roman en zijn goed uitgewerkt. Maar de verhaallijn in het heden met de zoektocht naar het verleden als rode draad is matig en haalt enkel door de mooie omschrijvingen van de natuur in Nieuw-Zeeland een krappe voldoende. Aan het einde zijn alle draadjes aan elkaar geknoopt en klopt alles, maar ontbreekt het ‘wow’-gevoel van Larks voorgaande boekenseries.