Wat als je dezelfde dag over en over moet doen
De Britse Cesca Major is auteur en scenarioschrijver en heeft dertien boeken geschreven, waarvan een paar onder pseudoniem. De laatste dag is het eerste boek dat vertaald is naar het Nederlands. Sabine Mutsaers verzorgde de vertaling.
'Een bijzondere roman, waarbij het einde nog te denken geeft.' – recensent Marieke
Het verhaal start met een brief, gedateerd 3 december 2007, van Dan aan Emma over hun ontmoeting in de metro en hun eerste jaar samen. Ze hebben afgesproken om elk jaar op die datum een brief te schrijven aan elkaar. Dan verspringt de tijd en is het 3 december 2021. Emma en Dan zijn veertigers, hebben samen twee kinderen en een hond en hebben beiden een drukke baan. Emma wordt geleefd door haar werk en telefoon en omdat ze slecht nee kan zeggen doet ze dingen waar ze eigenlijk geen zin in heeft. Ze is zo druk met alles dat ze voor de tweede keer de brief vergeet. Als Dan ‘s avonds teleurgesteld de hond gaat uitlaten is er een klap en dat is het einde ... Maar niet voor Emma, want als ze de volgende dag wakker wordt is het weer 3 december 2021 en ligt Dan naast haar in bed en begint de dag opnieuw.
Het gegeven van het steeds opnieuw beleven van dezelfde dag in een tijdlus is niet nieuw. De film Groundhog Day uit 1993 is daar het bekendste voorbeeld van. Voor Major de uitdaging om er een eigen draai aan te geven. Door Emma’s dag steeds opnieuw te laten eindigen met hetzelfde drama is ze daarin geslaagd. De nieuwsgierigheid is gewekt, want hoe is het als je elke dag opnieuw de kans krijgt om te voorkomen dat je man sterft?
Het boek is ingedeeld in drieën. Het eerste deel staat voor het ongemak en ongeloof van het herbeleven van dezelfde dag. In het middenstuk komt Emma in een depressieve toestand terecht en in het derde deel weet ze de juiste beslissingen te nemen en krijgt ze grip op haar leven van een dag. Het zorgt voor een mooi opgebouwd verhaal en laat zien hoe frustrerend, maar ook leerzaam het is om alles opnieuw en opnieuw te beleven.
Als intermezzo tussen de hoofdstukken zijn de geschreven brieven van Dan aan Emma te lezen. Zo krijg je de hoogte- en dieptepunten van hun leven mee en leer je vooral het personage Emma kennen. Dan komt in beeld als een goede man die in het verleden een slechte keus heeft gemaakt, maar de laatste jaren juist alle problemen opvangt, zodat Emma haar drukke leven kan volhouden. Sympathie opbrengen voor hoofdpersonage Emma is in het begin niet gemakkelijk. Omdat ze constant op haar telefoon bezig is met social media, werk en e-mail, vergeet ze haar gezin. Door de tijdlus krijgt ze de kans om alles anders te gaan doen. Elke dag leert ze wat bij en dat zorgt ervoor dat ze een socialer en aardiger mens wordt.
Het keer op keer dezelfde dag beleven is voor Emma een drama, maar voor de lezer een beleving. Het is grappig hoe ze dezelfde situatie steeds anders aanpakt, want het maakt toch niet uit, morgen is het weer vandaag. Major brengt diepgang in het verhaal door haar hoofdpersonage te laten ontdekken dat de mensen om haar heen met serieuze problemen te maken hebben die ze compleet over het hoofd heeft gezien. Thema’s als vrouwonvriendelijk gedrag, huiselijk geweld, pesten en rouw worden zo meegenomen in het verhaal.
Major heeft een fijne manier van schrijven. Er is veel dialoog en gebeurtenissen zijn voldoende uitgewerkt. De combinatie van verhaal met de brieven zorgt voor afwisseling. Een leuk detail binnen de hoofdstukken over Emma’s leven is de toevoeging van de appjes die ze ontvangt die mee veranderen tijdens het verhaal.
De laatste dag is een bijzondere roman, waarbij het einde nog te denken geeft. Het boek houdt je als lezer een spiegel voor en laat je inzien dat je moet koesteren wat je hebt omdat je door afleidingen gemakkelijk belangrijke zaken over het hoofd ziet.
Wil jij ook meer en leuker lezen? Lees dan dit boek voor de Hebban Reading Challenge van 2024!
Vink er bijvoorbeeld de volgende checklistcategorieën mee af: 'Lees een mysterieus boek' en 'Lees een ongezellig boek'. Meedoen kan via Hebban.nl/challenge.
Reageer op deze recensie