Leuke en lieve roman

Van Maastricht naar Texel verhuizen. Het is geen logische stap, maar voor Wiel is het nodig. Zijn relatie is op de klippen gelopen en hij wil weg. De ruimte en de vrijheid van een baan als postbode trekt dan ook en hij vertrekt.

Het leven in Oosterend is zo anders dan hij is gewend, toch raakt hij snel vertrouwd in zijn nieuwe omgeving. De bewoners zijn vriendelijk, maar niet altijd goed te verstaan, (wat evengoed snel went). De kleine bakkerij, slagerij en supermarkt weet hij al snel te vinden en de mensen weten al even snel wie hij is. Tussen hem en het meisje van de bakkerij (Tessa) klikt het ook, maar wat zij nu precies wil blijft lang onduidelijk.
Wiel pakt ook zijn fotografie weer op en maakt prachtige foto’s van de omgeving. En hij, die geen portretfotograaf is, blijkt daar toch een talent voor te hebben. Maar een foute beslissing lijkt zijn hele carrière als fotograaf om zeep te helpen.

Het eiland zorgt ervoor dat Wiel tot rust komt en zichzelf kan zijn, maar ook dat hij zich ontwikkelt en open staat voor nieuwe dingen. Voor Tessa betekent de komst van Wiel het maken van keuzes voor haarzelf en haar dochter.

De nieuwe postbode van Oosterend is een boek met liefde voor het eiland. Het heeft humor en de beschrijvingen van de omgeving zijn herkenbaar voor iedereen die wel eens op een van de Waddeneilanden is geweest. Astrid Witte heeft een fijne schrijfstijl waardoor je als lezer snel in het verhaal komt en makkelijk kan meeleven met Wiel en Tessa. Leuk is dat de schrijfster af en toe wat dialect in de dialogen stopt. Het is een heel lief verhaal met realistische personages.

De nieuwe postbode van Oosterend is een leuke, lieve roman op een heerlijke locatie met mooie personages. Jammer dat het boekje niet dikker is.