Meeslepend familieverhaal rondom een prachtig landhuis

De Britse schrijfster Lucinda Riley (1971) werd wereldberoemd met haar serie 'De zeven zussen', waarvan inmiddels zes delen zijn uitgegeven en waar in 2021 het laatste deel The Missing Sister van wordt verwacht. Voor deze serie had ze al enkele andere romans geschreven onder de naam Lucinda Edmonds. Een van die boeken is Not Quite an Angel uit 1995 en is door haar compleet herzien. Met (zoals ze zelf in het nawoord zegt) een andere setting, betere dialogen en aanpassing van de personages, is het een geheel nieuwe roman geworden die de titel The Angel Tree kreeg. De Nederlandse titel is De zilverboom en de vertaling is van Erica Disco.

Riley maakt in haar 'De zeven zussen'-romans gebruik van wisseling tussen een verhaallijn in het heden en een in het verleden. Het is dan ook even wennen als blijkt dat dit boek een andere opbouw heeft. Het begint met een hoofdstuk in 1985 in het landhuis Marchmont Hall in Wales, dat een grote rol speelt in dit boek. Er worden een hoop personages opgevoerd en er komt veel op de lezer af. Kleine stukjes informatie die direct vragen oproepen: wie is wie? Hoe zijn de onderlinge verhoudingen? En wat is er toch allemaal gebeurd voordat ze op dit punt zijn aanbeland? Een sterk en uitnodigend begin, waarna er een tijdsprong wordt gemaakt naar 1945 en het verhaal van Greta begint.

Dat Riley meesterlijk en meeslepend kan vertellen heeft ze inmiddels bewezen met haar andere boeken, maar het blijft spannend of ze dat vast kan houden. In De zilverboom is haar dat zeker gelukt. Direct vanaf het begin weet ze de lezer mee te voeren naar het naoorlogse Londen, waar de jonge Greta werkt als danseres in een avondclub. Ze wordt verliefd op een Amerikaanse officier die haar gouden bergen belooft, maar haar zwanger laat zitten als hij ontdekt wat ze voor de kost doet. Vriend David Marchmont biedt haar een cottage aan op het familielandgoed, waar ze een tijd verblijft en gelukkig lijkt, maar waar ze uiteindelijk vandaan vlucht met haar dochter. Vanaf dat moment is de lezer al verloren in het leven van deze familie.

Het vertelperspectief wisselt constant tussen Greta, David en zijn moeder LJ. Naarmate de tijd vordert, wordt ook dochter Cheska daaraan toegevoegd en, na een tijdsprong van achttien jaar, is er ook ruimte voor kleindochter Ava. Zo volgen we een familie vol geheimen, intriges en drama, maar waarbij ook ruimte is voor vriendschap en liefde. De wijze waarop Riley schrijft is zeer toegankelijk en maakt het gemakkelijk om met deze mensen mee te leven. De personages zijn goed uitgewerkt en ontwikkelen zich gedurende het verhaal – wat ook logisch is omdat het over een periode van veertig jaar speelt. Heel diepgaand is het niet, maar er gebeurt genoeg om dat niet te missen.

Qua setting heeft de schrijfster gekozen voor een prachtig landhuis in Wales en haar beschrijvingen maken het een realistische plek waar je graag zou willen wandelen of aanschuiven bij het haardvuur. Delen van het verhaal spelen zich af in Londen en zorgen voor een mooi contrast met het leven op het platteland. Daarbij krijgen we als lezer een kijkje in wereld van de film en tv industrie van de jaren 50 en 60 en dat zorgt voor een prettige afwisseling.

Het is een dik boek, maar zo voelt het tijdens het lezen niet. Eenmaal meegevoerd in de levens van de Marchmonts en Simpsons kan het niet dik genoeg zijn. Door de grote hoeveelheid verwikkelingen in de familie wordt de spanning langzaam opgevoerd richting het einde en daarna wordt alles netjes afgerond.

Het is Lucinda Riley opnieuw gelukt om een prachtige roman te schrijven die de liefhebbers van een meeslepend feelgood familieverhaal zullen waarderen. Sterke personages die goed zijn uitgewerkt, een mooie omgeving en genoeg boeiende intriges maken van De zilverboom een heerlijk boek om te lezen.