Meer een boek over rouw en toekomst dan een soepel feelgoodverhaal

De Italiaanse auteur Laura Imai Messina woon al vijftien jaar met haar echtgenoot in Japan. Na twee non-fictie boeken schreef ze haar debuutroman Dingen die we toevertrouwen aan de wind, waarvan de vertaalrechten aan zeventien landen zijn verkocht. De vertaling naar het Nederlands is van Saskia Peterzon-Kotte. 'Geïnspireerd door ware gebeurtenissen' is te lezen op de cover van deze roman. De tsunami van 11 maart 2011 en een telefooncel op een berg in Japan leverden de basis voor het verhaal, maar het is verder geheel fictief.

11 maart 2011 eiste een tsunami in het noorden van Japan 15000 levens en veel mensen raakten gewond en dakloos. De Japanse Yui verloor haar moeder en dochter en was langdurig in rouw, maar kon na enige tijd toch weer redelijk functioneren als radiopresentatrice. Tijdens een van haar programma’s hoort ze over een telefooncel op een berg in het noorden van Japan, in een tuin met de naam Bell Gardia. In die telefooncel mag je vrijuit praten en de doden zullen luisteren. Het gegeven laat Yui niet meer los en ze besluit de lange reis vanuit Tokio te maken om deze plek te bezoeken.

Takeshi is vader van Hana, zijn dochtertje van drie die niet meer praat sinds haar moeder is overleden na een ziekte. Ook hij bezoekt Bell Gardia en leert er Yui kennen. Waar Yui enkel de sfeer komt proeven en 'er wil zijn', maar geen stap in de telefooncel durft te zetten, maakt Takeshi er regelmatig gebruik van. Yui en Takeshi besluiten om er voortaan samen naartoe te gaan en leren in Bell Gardia ook andere rouwenden kennen. Ieder heeft zijn eigen verhaal en rouwt op zijn eigen manier. Mensen helpen elkaar en soms ontstaat er een bijzondere onderlinge band.

'Er staat een telefooncel midden in een tuin op een heuvel die geïsoleerd is van de rest. De telefoon is niet aangesloten, maar de stemmen worden meegevoerd door de wind.'

Het boek begint met een proloog, een tyfoon zal de berg aandoen waar Bell Gardia is gesitueerd. Het is Yui die de plek wil beschermen en daar naar toe gaat om alles te zekeren. Daarna gaat het verhaal terug naar het verleden, waar Yui voor het eerst hoort over de telefooncel. Ze kijkt terug op de dag van de tsunami en de lezer volgt haar in de jaren erna. We krijgen mee hoe zij omgaat met haar verlies en weer leert leven met nieuw geluk als ze Takeshi leert kennen. Een prima basis, maar er wordt te veel van afgeweken.

Het is voornamelijk het verhaal van Yui en Takeshi, maar er komen ook ervaringen van andere bezoekers aan Bell Gardia aan bod. Na elk hoofdstuk is er een tussenhoofdstuk dat deels het voorgaande verklaart. Zo zijn er bijvoorbeeld statistieken van de ramp en Töhoku, beschrijvingen van kleren, opsommingen van wat er is gezegd in de telefooncel, boektitels en zelfs een korte tekst uit de bijbel te lezen. Het maakt het boek, dat toch al niet echt een samenhangend geheel is, erg rommelig.

Dingen die we toevertrouwen aan de wind heeft als label 'feelgood' meegekregen. Het gaat zeker over hoop en liefde, maar een lekker lopend verhaal is het niet. De schrijfster heeft ervoor gekozen om de verhalen op te delen in kleine stukjes. Daardoor krijg je net genoeg informatie over de personages en wat ze hebben meegemaakt, maar het is onvoldoende om erdoor te worden geraakt terwijl thema’s als rouwverwerking, hoop en toekomst daar wel toe uitnodigen. Zijdelings krijg je als lezer mee hoe het er in de Japanse cultuur aan toegaat en ook wijze lessen zijn er te ontdekken.

Dingen die we toevertrouwen aan de wind is meer een filosofisch boek over rouw en toekomst dan een soepel leesbaar feelgoodverhaal, zoals de eerste indruk doet vermoeden. Het is een boek dat rustig gelezen moet worden, zodat de teksten en de onderliggende boodschappen het best tot hun recht komen.