Zweedse oorlogsserie met hoog soapgehalte

De Zweedse Denise Rudberg (1971) is schrijfster van de serie 'Operatie Stockholm' die uit tien delen zal gaan bestaan en is gebaseerd op verhalen van de sterke vrouwen uit haar familie die de oorlogsperiode hebben meegemaakt. Na De code (2021) is nu het volgende boek Een tweede alliantie (2021) vertaald door Corry van Bree.

In het eerste deel leerden we Elisabeth, Iris en Signe kennen die werden gerekruteerd om voor de algemene inlichtingendienst Duitse berichten te decoderen. Ze werden vriendinnen en we leefden mee met hun lief en leed. Daarnaast maakten we kennis met de mensen om hen heen en kregen we achtergronden mee van hun woon- en werksituatie. Het tempo lag hoog en het bleef allemaal eenvoudig en oppervlakkig. Een uitdaging voor het tweede deel om daar verbetering in te brengen.

De code sloot af met een spannende cliffhanger over Iris. Het begin van Een tweede alliantie sluit daarop gelijk op aan, helaas met een teleurstellend vervolg. Er wordt niet veel duidelijk en er worden voornamelijk nieuwe vragen opgeworpen die in dit deel geen antwoord krijgen.

Wat wel een verbetering is ten opzichte van het vorige boek, is dat we zowel Signe als Elisabeth beter leren kennen. Vooral Signe krijgt een grote rol. Zij is huishoudster van professor Svartström, maar fysiek is ze er niet best aan toe. Het gaat gruwelijk mis met haar en een langdurig herstel volgt. Ze is een bescheiden persoonlijkheid, die zichzelf laag inschat en die nog vol zit met verdriet van het afscheid moeten nemen van haar leven op het platteland. Langzaamaan begint ze in te zien dat ze geliefd is en wordt gewaardeerd op de plek waar ze nu is.

Elisabeth is de pittige roodharige dame die niet zomaar alles pikt. Ze gaat dan ook regelmatig tekeer tegen mannen die haar denigrerend behandelen en zo jaagt ze een paar Duitse militairen tegen zich in het harnas. Haar opvallende gedrag en haar connecties in de hogere sociale klasse van Zweden maken haar een ideaal persoon voor informatievergaring bij de vijand, iets wat in volgende boeken hopelijk verder zal worden uitgewerkt. Iris krijgt minder aandacht, ze is aanwezig, maar speelt geen grote rol, wat na de cliffhanger van deel een juist was te verwachten. De hoofdstukken wisselen van perspectief tussen voornamelijk Signe en Elisabeth.

Dit boek is beter uitgewerkt dan De code, zeker na de helft worden de hoofdstukken langer en is er ruimte voor verhaallijnen die het lezen interessant maken, maar soms is het ronduit vreemd. Het werk van onderscheppen van Duitse berichten is eenvoudiger geworden doordat er een decodeermachine is ontworpen. Waarom er dan twee keer vijftien nieuwe vrouwen worden aangenomen is onduidelijk en wat de dames precies voor werkzaamheden hebben, blijft vaag. Door de ziekte van Signe speelt een groot deel binnen de muren van een ziekenhuis, waarbij enkele scènes ongeloofwaardig zijn. De oorlog in Europa komt nu vaker aan bod, maar dat is meer voor de sfeer dan dat het werkelijk van belang is. Operatie Barbarossa wordt genoemd net als de keuze van Zweden om als doorvoerland te dienen voor de Duitsers. Jammer genoeg blijft het allemaal simpel en oppervlakkig

Rudberg maakt het de lezer qua schrijfstijl ook niet moeilijk, het is vlot maar eenvoudig geschreven. Het zijn soap-achtige verhaallijnen, waarin het draait om mensen, wat ze doen en wat er met ze gebeurt. Van diepgang moet de roman het niet hebben, maar het geeft het leven in Zweden van 1941 goed weer met de oorlogsdreiging en de rantsoeneringen.

Het tweede deel van deze tiendelige serie sluit mooi aan op het eerste. Het is aan te raden om ze in volgorde te lezen, want er wordt weinig uitleg gegeven over wat er eerder speelde. Net als De code wil Een tweede alliantie nog niet overtuigen, maar door de betere uitwerking van de personages en interessantere verhaallijnen is de nieuwsgierigheid toch gewekt voor een volgend deel.