Avontuurlijke cosy fantasy

De Canadese Heather Fawcett overwoog om na haar master Engelse literatuur professor te worden, maar koos toch voor een andere carrière. Misschien is dat de reden dat haar hoofdpersonage in de ‘Emily Wilde’-trilogie een professor is. Een dryadologische wetenschapper die onderzoek doet naar het rijk van de Fae en haar bijzondere inwoners en gebruiken. Na het eerste deel uit 2024: Emily Wildes encyclopedie der feeën, is nu het tweede deel vertaald als Emily Wildes atlas der Anderlanden. De vertaling is van Erika Venis.

In het eerste boek maakten we kennis met Emily Wilde. Ze is een zeer gedreven onderzoeker die een encyclopedie over de Fae samenstelde waarmee ze hoopte op erkenning als wetenschapper. Samen met collega (en verbannen feeënkoning) Wendell kwam ze tijdens haar onderzoek terecht in een spannend en gevaarlijk avontuur in het koude Ljosland. Het tweede deel gaat verder waar het eerste ophield, maar er is een kleine tijdsprong gemaakt. Voor de continuïteit van het verhaal is het aan te raden om de boeken op volgorde te lezen.

Emily Wilde heeft gekregen wat ze wilde: erkenning en een vaste aanstelling bij de vakgroep dryadologie aan de universiteit van Cambridge. Haar nichtje Ariadne studeert daar ook en is haar assistent geworden. Emily’s nieuwe project is het maken van een atlas van de Anderlanden; het in kaart brengen van de leefgebieden van de Fae. Het veldwerk leidt haar naar St Liesl in Oostenrijk, waar ze samen met Wendell, Ariadne en collega professor Rose op zoek gaat naar een speciale feeëndeur. Dit onderzoek blijkt niet zonder gevaar en ze belanden opnieuw in hachelijke en benarde situaties.

Waar het personage Emily in het eerste deel moeite had met sociale contacten, is dat het in het tweede boek verbeterd. Nog steeds is ze niet de meest empathische en tactvolle persoon, maar ze gaat wat minder krampachtig met anderen om. Iets wat zeker te maken heeft met de uitstekende sociale capaciteiten van Wendell, met wie ze een relatie heeft. Wendell is heerlijk zichzelf en brengt met zijn aanwezigheid humor in het verhaal. Naast deze twee hoofdpersonages zijn Ariadne en Professor Rose een welkome aanvulling die voor nieuwe dynamiek zorgt. Het lukt Fawcett ook om sympathie op te wekken voor enkele van de Fae bewoners, waar Emily mee te maken krijgt. De manier waarop Emily contact zoekt met hen laat zien dat ze best sociaal kan zijn, ook al is dat niet met haar eigen soort. Het is knap dat het zo is geschreven dat het realistisch aanvoelt en dat je bijna vergeet dat het fantasy is.

De opbouw van het boek is hetzelfde als in het eerste deel. Emily schrijft alles wat ze meemaakt op in een dagboek. Op die manier lees je haar verslag van wat er is gebeurd en hoe zij er op terugkijkt. Toch voelt het niet aan als een dagboek, maar is het een levendige beschrijving van alles wat er gebeurt, inclusief omschrijvingen van omgeving en Fae en van gedachten en dialogen. Het is daardoor heel beeldend en levendig en wordt nergens saai. De wereldopbouw komt geloofwaardig over en de uitleg over het rijk van Fae (soms met voetnoten) is zo uitgewerkt dat je als lezer snel vertrouwt raakt met die wereld en haar bijzondere inwoners.

Het tempo van het boek ligt laag, hoewel er genoeg gebeurt. Het is niet hinderlijk, het is cosy fantasy en daar past een wat lager tempo bij. Het meebeleven van alles door de ogen van Emily zorgt ervoor dat de nieuwsgierigheid naar het verdere verloop constant wordt gevoed. Naar het einde toe loopt de spanning op, om te eindigen in een verrassende climax.

Emily Wilders map der Anderlanden is een mooi en avontuurlijke tweede deel van deze cosy fantasy reeks, waarin genoeg gebeurt en je de personages goed leert kennen. Het einde vormt een brug naar het laatste deel: Emily Wildes compendium der verloren verhalen, waarin de Emily en Wendell nog meer bijzondere uitdagingen moeten trotseren om terug te krijgen wat hen toebehoord.