Mooi verhaal, maar erg braaf

De Duitse Corina Bomann schrijft historische feelgoodromans, zowel standalones als series. Haar nieuwste reeks is de 'Waldfriede'-serie, gebaseerd op de geschiedenis van het gelijknamige Berlijnse ziekenhuis. De vertaling is gedaan door Lilian Caris en Iris van der Blom. Het boek start met een proloog, waar we kennismaken met Hannah Richter, die afscheid neemt van haar verloofde. Hij is opgeroepen voor zijn dienstplicht en zal aan het werk gaan in een veldhospitaal. Daarna verspringt de tijd naar 1919.

Waldfriede is een verlaten sanatorium dat tijdens de oorlogsjaren nog in gebruik was geweest, maar nu een vervallen en uitgewoond gebouw is. Toch ziet dokter Louis Conradi er wel wat in. Hij is lid van de geloofsgemeenschap van de zevendedagsadventisten en wil een ziekenhuis opzetten vanuit die overtuiging. Hannah is verpleegster in het ziekenhuis Friedenau, maar wordt na een traumatisch verlies overgeplaatst naar Waldfriede, waar ze aan het werk gaat als de praktijkassistente van dokter Conradi en als röntgenverpleegkundige.

In voorgaande romans schreef Bomann een fictief verhaal waarin ze geschiedkundige feiten verwerkte. In dit boek is het andersom, de ware geschiedenis van het ziekenhuis is de leidende draad en daaromheen is een fictief verhaal geschreven. Kon Bomann in andere boeken uitpakken met diverse twists binnen liefde, dood en drama in de verhaallijnen, nu is ze gebonden aan feiten en dat levert een ander soort roman op. Interessant, maar minder meeslepend.

In dit boek worden de beginjaren van het ziekenhuis Waldfriede besproken vanuit het perspectief van dokter Conradi en vanuit dat van Hannah. Bomann realiseerde zich toen ze er zelf als patiënt was opgenomen dat er meer over de bijzondere geschiedenis te vinden moest zijn en ging op onderzoek naar het verleden. Dokter Louis Conradi uit het boek was echt de arts die het ziekenhuis heeft opgezet en hij heeft veel geschreven en nagelaten. Dat was een bron waaruit Bomann voor haar serie kon putten, maar vooral de aantekeningen van Hannah Rinder, die van 1919 tot 1956 in Waldfriede werkte en op wie de Hannah in het boek is gebaseerd, bleken een grote bron van informatie en inspiratie.

Naast de economische crisis van Duitsland, de inflatie en de opkomst van het fascisme, komt de gang van zaken in het ziekenhuis aan bod en laat het verhaal door de ogen van Hannah zien hoe het er begin jaren 20 aan toeging in een ziekenhuis. Na de oorlog had het land te kampen met grote tekorten in materialen, kleding en eten en dat is allemaal terug te vinden. De beschrijvingen zijn goed uitgewerkt en voor de lezer komt het geheel tot leven, maar het kabbelt een beetje voort. Aan de schrijfwijze van Bomann ligt het niet, die leest prettig en de hoofdstukken zijn niet te lang. Met toevoegingen als familieproblemen, vriendschap, jaloezie, zwangerschappen en een vreemde boekhouder krijgt het verhaal wat inhoud en afwisseling, toch is het geheel een beetje mat.

De personages zijn genoeg uitgewerkt om er herkenbare personen van te maken, maar diep gaat het niet. Hannah is een plichtsgetrouwe jonge vrouw, verstandig en braaf. Dokter Conradi is een kundige arts en aardige man. Tussen deze twee personages is een continue spanning voelbaar, maar hij is getrouwd en meer dan vriendschap is niet mogelijk. Voor Hannah is er een fictieve liefdesgeschiedenis aan het verhaal toegevoegd, waarbij haar geloof, werk en een trauma door een verlies voor problemen zorgen. De geloofsovertuiging, die een belangrijke basis vormt voor het ziekenhuis, is niet overheersend aanwezig is, maar wordt een aantal keren aangehaald wanneer het van belang is voor het verhaal.

Gloriedagen is het eerste deel van de 'Waldfriede'-serie en bestrijkt een periode van tien jaar waarin we kennismaken met de personages en de onderlinge verhoudingen in het ziekenhuis. Het is een redelijk braaf boek en het is te hopen dat deel twee meer uitdieping van de personages krijgt en ook wat pit door meer avontuur en drama.