Respectvol verhaal over leven met dementie

Willem Brouwer (1941) is getrouwd met Tineke Brouwer. Hij was gynaecoloog, zij anesthesioloog. Ze zijn gepensioneerd, hebben twee kinderen, zes kleinkinderen en wonen in Friesland. Dit is hun verhaal.  

Tineke Brouwer is een bijzondere vrouw, ze is slim en doortastend en ze is een hele goeie arts, moeder en vrouw. Maar vanaf 2010 begin ze te veranderen. Ze is vaker vergeetachtig en vertelt regelmatig dezelfde dingen. Maar Willem maakt zich niet ongerust. Ze blijven ondernemend, maken reizen naar het buitenland zoals ze altijd hebben gedaan, zijn sociaal actief en bezoeken regelmatig hun kinderen. Maar in het kader van wat ze nu weten blijken hier toch al de eerste symptomen van de ziekte Alzheimer aanwezig te zijn.  

Tineke wil er niets van weten, ze ontkent het en wil geen onderzoek, maar als de jaren vorderen merkt ze wel dat ze verandert; ze wordt angstig en vergeetachtig. Haar grootste angst is om alleen gelaten te worden en om uiteindelijk in een instelling opgenomen te moeten worden, ze vraag haar man dan ook om dat te voorkomen. Willem belooft haar dat. Hij is haar steun en toeverlaat, ook al herkent zij hem niet altijd meer. Naarmate de ziekte meer invloed krijgt, wordt het voor beide moeilijker. Tineke heeft heldere momenten, maar steeds vaker is ze verdwaald in een mist van gedachten en verdwenen herinneringen.  

Het boek bestrijkt een periode van acht jaar. Willem vertelt op respectabele manier hoe het proces van Alzheimer een steeds grotere rol is gaan spelen in hun leven. Hij heeft al die jaren een soort dagboek bijgehouden, waardoor duidelijk wordt hoe Tineke steeds een beetje meer achteruit gaat, zowel lichamelijk als geestelijk. Onvermijdelijk komt het moment dat hij de zorg niet meer alleen aankan. Willem is ook al in de 70. Met de komst van thuishulp worden de zorgtaken verlicht, maar volgt er een berg administratie en belanden ze in de bureaucratische molen bij verschillende instanties.  

Dit boek is een eerlijk en open relaas van een echtpaar dat staat voor de belofte van lief en leed altijd met elkaar te delen. Willem heeft zijn Tineke beloofd voor haar te zorgen en wil zich daaraan houden. Tot nu toe lukt dat en dat maakt dit boek bijzonder. Je voelt als lezer de onmacht in de strijd tegen deze progressieve ziekte, maar je voelt ook de liefde van twee mensen die nog zo graag samen oud wilden worden, maar voor wie dat is afgenomen door een ziekte.  

Dat deze mensen het goed hadden samen blijkt uit de vele flashbacks. Aan de hand van de vele filmpjes die ze gedurende hun huwelijk hebben gemaakt, kijkt Willem terug op hun leven en hun reizen. Het is een melancholische, maar realistische toon die aan het boek wordt toegevoegd, want het verschil tussen voor en na is groot. Daarbij heeft Tineke op een gegeven moment totaal geen behoefte meer aan die terugblikken. Het maakt voor haar de verwarring enkel nog groter.  

Gooi me niet weg laat zien hoe het is om te leven met Alzheimer, zowel van de zieke als van de verzorger. Dit is het verhaal van een vrouw, die zich met tussenpozen realiseert dat haar hersenfunctie afneemt en bij wie nu angst een grote rol speelt in haar leven. Want wat als al je zekerheden stuk voor stuk wegvallen, waar kan je dan nog op vertrouwen? Maar dit is vooral het verhaal van de mantelzorger, of in dit geval partnerzorger. Waar kom je voor te staan als je je partner steeds ziet veranderen en achteruit ziet gaan, als je niet meer kan slapen en constant bezorgd bent. En hoe groot is de impact als je partner jou niet meer herkent. Een herkenbaar boek voor allen die in eenzelfde situatie terechtkomen, maar ook een leerzaam boek voor zorgverleners die met dementie te maken krijgen.