Lezersrecensie
Twijfelachtig begin van een nieuwe serie,
Het auteurskoppel dat achter Lars Kepler schuilgaat, is begonnen aan een nieuwe detective serie en heeft daarvoor een nieuw pseudoniem in het leven geroepen. Geen harde actie voor Alex Ahndoril, maar een cosy crime met een bijzonder hoofdpersonage Julia Stark.
Een landhuis in Zweden en een familie waarin van alles sluimert. Het is de setting van een onderzoek waarvoor Julia Stark wordt ingeschakeld. PG Mott heeft een foto op zijn telefoon gevonden van een dode man, maar hij kan zich niets herinneren. Dat overkomt hem wel vaker, maar nu hij vermoed dat hij weleens een moord kan hebben gepleegd, wil hij graag dat Julia dat komt uitzoeken. Julie reist samen met ex-partner en politieagente Sidney af naar het noorden van Zweden en gaat op zoek naar de dader binnen de familie.
Julia Stark is het hoofdpersonage van deze nieuwe cosy-crime detective reeks. Ze is hypersensitief en kan geen aanrakingen hebben. Ze is heel sterk in logisch denken en soms lijkt voor haar de tijd even stil te staan, waarin ze kan ‘zien’ wat er gebeurt of is gebeurd. Ze lijkt een soort Poirot in de manier waarop ze aan het einde van het boek de dader gaat ontmaskeren. De ontknoping in de rode salon is compleet in de stijl van Agatha Christie. Of dat nu zo’n goed idee is weet ik niet, naar mijn mening was het een beetje overdreven.
Het boek leest vlot. De oplettende lezer kan al diverse hints ontdekken in de verhalen die de personages vertellen, die later van belang blijken te zijn. Maar dan moet je ze wel in het juiste perspectief weten te plaatsen. Het lukt Julia, met bescheiden hulp van Sidney. In mijn ogen voegde hij erg weinig toe.Wat verder opvalt is, zeker in het begin, de mate van herhalingen die zijn te vinden in de hoofdstukken. Ze zitten tegen het irriterende aan.
De personages worden goed neergezet en werken allemaal braaf mee aan het onderzoek van Julia, terwijl ze allemaal wel iets te verbergen hebben. Fijn voor Julia, want met haar logica krijgt ze de puzzel rond. Gedurende het boek wordt je constant op het verkeerde been gezet, want iedereen kan het hebben gedaan, ook al bestaat de groep verdachten maar uit zes.
Van de achtergrond van Julia wordt maar een klein tipje van de sluier opgelicht, het hoe en wat van haar ongeluk en haar huwelijk krijgen we nog niet geheel te weten. Dat is zeker in het begin hinderlijk, maar er volgt voldoende info in het boek om wel door te willen lezen. Het einde laat een teaser achter die interessant genoeg is om ook een volgend deel te willen lezen. Hopende dat dan ook Julia en Sidney persoonlijk wat meer aan bod komen.
Ik zal de sleutel vinden is een wat twijfelachtig begin van een nieuwe serie, met een interessant hoofdpersonage, maar het eerste deel nodigt wel uit om verder te willen lezen in deel 2.
Een landhuis in Zweden en een familie waarin van alles sluimert. Het is de setting van een onderzoek waarvoor Julia Stark wordt ingeschakeld. PG Mott heeft een foto op zijn telefoon gevonden van een dode man, maar hij kan zich niets herinneren. Dat overkomt hem wel vaker, maar nu hij vermoed dat hij weleens een moord kan hebben gepleegd, wil hij graag dat Julia dat komt uitzoeken. Julie reist samen met ex-partner en politieagente Sidney af naar het noorden van Zweden en gaat op zoek naar de dader binnen de familie.
Julia Stark is het hoofdpersonage van deze nieuwe cosy-crime detective reeks. Ze is hypersensitief en kan geen aanrakingen hebben. Ze is heel sterk in logisch denken en soms lijkt voor haar de tijd even stil te staan, waarin ze kan ‘zien’ wat er gebeurt of is gebeurd. Ze lijkt een soort Poirot in de manier waarop ze aan het einde van het boek de dader gaat ontmaskeren. De ontknoping in de rode salon is compleet in de stijl van Agatha Christie. Of dat nu zo’n goed idee is weet ik niet, naar mijn mening was het een beetje overdreven.
Het boek leest vlot. De oplettende lezer kan al diverse hints ontdekken in de verhalen die de personages vertellen, die later van belang blijken te zijn. Maar dan moet je ze wel in het juiste perspectief weten te plaatsen. Het lukt Julia, met bescheiden hulp van Sidney. In mijn ogen voegde hij erg weinig toe.Wat verder opvalt is, zeker in het begin, de mate van herhalingen die zijn te vinden in de hoofdstukken. Ze zitten tegen het irriterende aan.
De personages worden goed neergezet en werken allemaal braaf mee aan het onderzoek van Julia, terwijl ze allemaal wel iets te verbergen hebben. Fijn voor Julia, want met haar logica krijgt ze de puzzel rond. Gedurende het boek wordt je constant op het verkeerde been gezet, want iedereen kan het hebben gedaan, ook al bestaat de groep verdachten maar uit zes.
Van de achtergrond van Julia wordt maar een klein tipje van de sluier opgelicht, het hoe en wat van haar ongeluk en haar huwelijk krijgen we nog niet geheel te weten. Dat is zeker in het begin hinderlijk, maar er volgt voldoende info in het boek om wel door te willen lezen. Het einde laat een teaser achter die interessant genoeg is om ook een volgend deel te willen lezen. Hopende dat dan ook Julia en Sidney persoonlijk wat meer aan bod komen.
Ik zal de sleutel vinden is een wat twijfelachtig begin van een nieuwe serie, met een interessant hoofdpersonage, maar het eerste deel nodigt wel uit om verder te willen lezen in deel 2.
2
Reageer op deze recensie