Een waardige afsluiter van de Leeuwenhof trilogie

De Duitse schrijfster Corina Bomann (1974) sluit haar 'Vrouwen van de Leeuwenhof'-trilogie af met het laatste deel Solveigs belofte (2021). De vertaling is van Lilian Caris.

Het derde deel van 'Vrouwen van de Leeuwenhof'-trilogie gaat verder waar het stopte in Mathilda’s geheim, maar is wel opnieuw een tijdsprong gemaakt en begint in 1967. Solveig is de dochter van Mathilde, die in het tweede deel van de trilogie centraal stond. Ze studeert in Stockholm voor dierenarts en is verloofd met Sören. Niets lijkt haar geluk in de weg te staan tot ze een ernstig ongeluk krijgen. Solveig keert terug naar de Leeuwenhof om te herstellen. De rouw valt haar zwaar, maar toch weet ze langzaamaan weer op te krabbelen en haar studie af te maken. De volgende schrik komt als blijkt dat het landgoed grote financiële problemen heeft en de bank geen krediet meer wil verstrekken.

Dan dient zich Jonas Carinsson aan, die samen met een Amerikaanse paardenkoper op het landgoed komt kijken. Hij heeft nogal wat kritiek op de vervallen staat van de stallen, maar ziet ook mogelijkheden. Het wordt Solveig snel duidelijk dat De Leeuwenhof niet met zijn tijd is meegegaan en ze wil er alles aan doen om het landgoed te redden.

Solveig blijkt een pittige tante, die niet bang is om tradities te veranderen. Ze moet daarvoor wel haar moeder en oma Agneta weten te overtuigen, maar die zien ook al snel in dat het landgoed in de huidige staat niet kan overleven. Met hulp van Jonas wordt Solveig geïntroduceerd in de wereld van de paardensport. De Leeuwenhof blijkt, na de verbouwing, uitermate geschikt te zijn als oefenkamp voor de ruiters van de Olympische ploeg. Het brengt een fijne afwisseling in het verhaal. De paarden, waar het landgoed ooit zijn bekendheid aan ontleende, krijgen nu meer aandacht en nieuwe personages zorgen weer voor een verrijking van het verhaal. Ook een bestaande vete met een lid van de familie krijgt nu een vervolg en een oude vijand uit de voorgaande boeken komt weer ter sprake, waarbij blijkt dat een nieuwe generatie nieuwe kansen biedt.

Liefde speelt wederom een grote rol. Het is niet vanzelfsprekend om na rouw weer verder te gaan met het leven en dat heeft Bomann mooi verwerkt in deze roman. Doordat het een verhaal is geschreven in de ik-vorm, leef je als lezer mee met Solveig en haar gevoelens, twijfels en gedachten en gun je haar geluk na het verdriet dat ze heeft moeten doorstaan. Rouw en nieuw leven blijken naast elkaar te bestaan als Solveig opnieuw afscheid moet nemen van een geliefd familielid, maar de komst van een vriendin en haar dochtertje brengen weer licht en leven op het landgoed.

Het boek heeft een verdeling in vieren, waarbij de jaren doortellen tot 1972. Het is mooi dat, net als in de voorgaande delen, er geschiedenis in dit boek is verwerkt. De komst van de tv, de maanlanding, de pil en de Olympische Spelen in München met het drama dat daar plaats heeft gevonden, worden gebruikt zonder dat de verhaallijn van het landgoed uit het oog wordt verloren. Het kleurt de tijd van de jaren 70, die op deze manier herkenbaar is neergezet.

Het boek is over de 500 pagina’s, maar door de prettige wijze van schrijven, de afwisseling in het verhaal en de mooie setting van het landgoed leest het makkelijk weg. Zelfs zo dat de verleiding om steeds opnieuw nóg een hoofdstuk te lezen leidt tot non-stop doorlezen tot het einde.

Solveigs belofte is een waardige afsluiter van de 'Vrouwen van de Leeuwenhof'-trilogie, met een krachtig hoofdpersonage waarvan je weet dat het voortbestaan van het landgoed gewaarborgd is. Met thema’s als rouw en liefde, verandering, doorzettingsvermogen en vertrouwen is het een verhaal met diepgang en daardoor een mooie roman. Het voelt als jammer dat dit echt het laatste deel is, maar het is wel met een goed gevoel afscheid nemen van 'De vrouwen van de Leeuwenhof'.