Mooi middenstuk van historische feelgood-trilogie

Let op, deze recensie kan spoilers bevatten van het eerste deel

De Duitse Corina Bomann is schrijfster van historische feelgoodromans. 'De kleuren van schoonheid'-serie is haar meest recente trilogie. Na Sophia’s hoop (2021) is Sophia’s wens (2021) het tweede deel en het is vertaald door Lilian Caris en Iris van der Blom.

In Sophia’s hoop maakten we kennis met de Duitse Sophia Krohn. Na een ongewenste zwangerschap werd ze in de steek gelaten door de vader van het kind en verstoten door haar ouders. Gelukkig kon ze terecht bij haar beste vriendin Henny in Parijs. Sophia weet de aandacht van Madame Rubinstein te trekken, een grote naam in de cosmetica industrie, en met haar vertrekt ze naar Amerika.

Sophia’s wens gaat verder waar het eerste deel ophield. Het is 1929, Sophia is ontslagen bij Rubinstein en maakt gebruik van haar vrije tijd om terug te reizen naar Parijs. Ze wil uitzoeken of de inhoud van een anonieme brief waarheid bevat en ze wil graag haar hartsvriendin Henny weer zien. Beide zaken lopen op een deceptie uit, waarna ze terugkeert naar Amerika en een baan aanneemt bij Rubinsteins grootste concurrente Elizabeth Arden.

We volgen Sophia in het vervolg van haar leven en leren haar steeds beter kennen. Ze leeft met recent verlies en verdriet, maar weet zich op te richten en stort zich volledig op haar werk. Haar nieuwe werkgeefster ziet haar als een trofee die ze heeft afgesnoept van haar concurrente en is onconventioneel in het inzetten van haar personeel. Zo belandt Sophie eerst een lange tijd in een schoonheidssalon en leert ze de kneepjes van het vak. Haar ervaring als scheikundige wordt niet benut en die mogelijkheid lijkt nog verder weg als haar werkgeefster haar naar Maine stuurt om een beautyfarm op te zetten.

Het is mooi om te zien hoe Sophia verandert. Ze is niet meer die naïeve jonge vrouw die ze was toen ze uit Berlijn vertrok. Ze heeft zich ontwikkeld tot een sterke vrouw die zich weer open durft te stellen voor de liefde. Bij haar eerste contacten met Mrs. Arden is ze nog timide, maar ze krijgt meer ruggengraat en weet op het einde dan tegengas te geven aan haar veeleisende werkgeefster, ook al heeft dat grote gevolgen. Een tweede reis naar Europa sterkt haar ook en ze durft de confrontatie met haar vader aan te gaan.

Het verhaal bestrijkt enkele jaren en historische gebeurtenissen zijn erin verweven, zoals de beurskrach van 1929 die grote invloed had op het leven in Amerika. Bomann weet de verandering in sfeer van die tijd goed neer te zetten, helemaal als Sophia in 1933 terug is in Berlijn. Je voelt met haar mee hoe de stad, het land en de mensen zijn veranderd ten opzichte van de joden en dat men bang is om te praten. Sophia is hierover onwetend, en met haar voel je het onbehagen en de onzekerheid van die tijd en dat raakt je als lezer.

Bomann sleept haar lezers vanaf het begin mee in het verhaal door haar vlotte manier van schrijven. Het tempo dat in het eerste boek nog laag was, ligt nu wat hoger en dat is wel prettig. De personages zijn goed uitgewerkt, net als de diverse locaties waar het speelt. Bomann maakt gebruik van goed lopende dialogen en dat levert een dynamisch geheel op. Lijntjes die zijn uitgezet in het eerste deel krijgen nu een vervolg, maar worden niet afgerond en laten ruimte open voor een afsluiting in het derde en laatste deel. Het is daardoor minder geschikt om als losstaand boek te lezen.

Sophia’s wens is een mooie historische feelgoodroman over verlies en verraad, maar ook over ambitie, doorzettingsvermogen en het vinden van geluk. Het verhaal van Sophia is nog niet klaar, er zijn nog een paar onvervulde wensen over die hopelijk een positief vervolg gaan krijgen in het laatste deel: Sophia’s triomf.