Lezersrecensie
Romantasy op z’n best
De Amerikaanse Alexandria Warwick is violiste en speelt in orkesten. Daarnaast is ze auteur van fantasyboeken. Haar eerste boek The Northwind gaf ze uit in eigen beheer, en met succes, want buitenlandse uitgeverijen pikten het op. Mechteld Jansen vertaalde het boek naar het Nederlands waarbij de titel The Northwind bleef, maar Noordenwind als ondertitel werd toegevoegd. Het is het eerste deel van de ‘Vier winden’-reeks, die bestaat uit vier boeken, die elk als stand-alone kunnen worden gelezen.
Er waren vier Windgoden: de broers Boreas, de Noordenwind, Zephyrus, de Westenwind, Notus, de Zuidenwind en Euros, de Oostenwind, ook wel bekend als de Anemoi. Zij hielpen het verzet om hun Godenouders af te zetten, maar werden door de nieuwe goden niet vertrouwd en dus verbannen naar vier uithoeken van de aarde. Noordenwind trok het kortste strootje en kreeg het Dodenrijk onder zijn hoede. Leven in het duister deed hem geen goed, en hij werd zelf een onderdeel van het duistere leven met oneindige macht.
In The Northwind start het verhaal met de jonge vrouw Wren. Ze woont in het dorpje Edgewood in ‘Het Grijs’, samen met haar zus Elora. Wren heeft na de dood van hun ouders de zorg voor haar tweelingzus op zich genomen en doet alles om hen in leven te houden. Dat ze daar mentaal en fysiek bijna aan onderdoorgaat neemt ze voor lief. Het leven is zwaar door de invloed vanuit het naburige Dodenrijk. Sinds de Windgod Noordenwind daar de macht heeft, is het constant winter en dat maakt alles kapot. Noordenwind heeft een sterfelijke vrouw nodig en een keer per twee à drie decennia komt hij naar Edgewood om een vrouw te kiezen. Wanneer hij zijn oog op Elora laat vallen, maakt Wren een keuze die alles zal veranderen.
Warwick heeft haar wereldopbouw zorgvuldig uitgewerkt. Het dodenrijk is een indrukwekkende plek met als centrum een verwaarloosde, maar uitgebreide citadel waarin je eindeloos kunt verdwalen en daaromheen grote bossen en wilde natuur in winterse sferen. Veilig is het er absoluut niet door de duisterdolers die er rondzwerven. Binnen de citadel zijn er spookbedienden die nog behoorlijk menselijk zijn. Als lezer kan je je helemaal onderdompelen in deze fantasierijke wereld.
Wren is een sterke vrouw, koppig en eigenwijs ook. Daarnaast houdt ze teveel van wijn, is brutaal op het schofterige af en heeft een bloedhekel aan Noordenwind. Zodra ze zijn getrouwd, maakt ze hem het leven zuur en heeft ze maar een doel voor ogen: Ze wil hem dood hebben. Maar hoe vermoord je een onsterfelijke God? Naarmate ze langer in het dodenrijk verblijft, treden er binnen Wren subtiele veranderingen op en wonderlijk genoeg lijkt Noordenwind daar mee te maken te hebben. Het is mooi om te zien hoe deze personages langzaamaan begrip voor elkaar beginnen te krijgen.
Het boek leest heel prettig. Warwick heeft een beeldende en meeslepende manier van schrijven en weet haar personages en omgeving goed en realistisch uit te werken. Het is een verhaal met persoonlijke reflecties, waardoor je de personages goed leert kennen en ze kan begrijpen. Er blijken gevoelens te zijn verstopt achter muren en maskers, maar die vertonen al snel barsten en scheuren, waardoor verdrongen emoties aan de oppervlakte komen. Het verhaal krijgt met vlagen meer tempo door avontuurlijke en spannende gebeurtenissen als blijkt dat de macht van Noordenwind begint af te zwakken en tegenstanders hun kansen grijpen.
Dat Warwick inspiratie heeft gehaald uit verhalen als Beauty and the beast, en Hades en Persephone is terug te vinden in dit eerste deel. De enemy to lovers formule is volop aanwezig, net als de personages die uit twee verschillende werelden afkomstig zijn. Toch is het een eigen verhaal geworden. Het is een sprookje met een combinatie van romantiek, actie en spanning. Het onvermijdelijke ‘er is maar één bed’ plus de gevolgen ervan, brengt de nodige humor in het verhaal, net als de grote hoeveelheden taart.
The North wind/Noordenwind is een heerlijk eerste deel van een fantasyreeks rondom de Anemoi, de vier Windgoden. Wren en Boreas zijn personages die je in je hart gaat sluiten, en is romantasy op z’n best.
Er waren vier Windgoden: de broers Boreas, de Noordenwind, Zephyrus, de Westenwind, Notus, de Zuidenwind en Euros, de Oostenwind, ook wel bekend als de Anemoi. Zij hielpen het verzet om hun Godenouders af te zetten, maar werden door de nieuwe goden niet vertrouwd en dus verbannen naar vier uithoeken van de aarde. Noordenwind trok het kortste strootje en kreeg het Dodenrijk onder zijn hoede. Leven in het duister deed hem geen goed, en hij werd zelf een onderdeel van het duistere leven met oneindige macht.
In The Northwind start het verhaal met de jonge vrouw Wren. Ze woont in het dorpje Edgewood in ‘Het Grijs’, samen met haar zus Elora. Wren heeft na de dood van hun ouders de zorg voor haar tweelingzus op zich genomen en doet alles om hen in leven te houden. Dat ze daar mentaal en fysiek bijna aan onderdoorgaat neemt ze voor lief. Het leven is zwaar door de invloed vanuit het naburige Dodenrijk. Sinds de Windgod Noordenwind daar de macht heeft, is het constant winter en dat maakt alles kapot. Noordenwind heeft een sterfelijke vrouw nodig en een keer per twee à drie decennia komt hij naar Edgewood om een vrouw te kiezen. Wanneer hij zijn oog op Elora laat vallen, maakt Wren een keuze die alles zal veranderen.
Warwick heeft haar wereldopbouw zorgvuldig uitgewerkt. Het dodenrijk is een indrukwekkende plek met als centrum een verwaarloosde, maar uitgebreide citadel waarin je eindeloos kunt verdwalen en daaromheen grote bossen en wilde natuur in winterse sferen. Veilig is het er absoluut niet door de duisterdolers die er rondzwerven. Binnen de citadel zijn er spookbedienden die nog behoorlijk menselijk zijn. Als lezer kan je je helemaal onderdompelen in deze fantasierijke wereld.
Wren is een sterke vrouw, koppig en eigenwijs ook. Daarnaast houdt ze teveel van wijn, is brutaal op het schofterige af en heeft een bloedhekel aan Noordenwind. Zodra ze zijn getrouwd, maakt ze hem het leven zuur en heeft ze maar een doel voor ogen: Ze wil hem dood hebben. Maar hoe vermoord je een onsterfelijke God? Naarmate ze langer in het dodenrijk verblijft, treden er binnen Wren subtiele veranderingen op en wonderlijk genoeg lijkt Noordenwind daar mee te maken te hebben. Het is mooi om te zien hoe deze personages langzaamaan begrip voor elkaar beginnen te krijgen.
Het boek leest heel prettig. Warwick heeft een beeldende en meeslepende manier van schrijven en weet haar personages en omgeving goed en realistisch uit te werken. Het is een verhaal met persoonlijke reflecties, waardoor je de personages goed leert kennen en ze kan begrijpen. Er blijken gevoelens te zijn verstopt achter muren en maskers, maar die vertonen al snel barsten en scheuren, waardoor verdrongen emoties aan de oppervlakte komen. Het verhaal krijgt met vlagen meer tempo door avontuurlijke en spannende gebeurtenissen als blijkt dat de macht van Noordenwind begint af te zwakken en tegenstanders hun kansen grijpen.
Dat Warwick inspiratie heeft gehaald uit verhalen als Beauty and the beast, en Hades en Persephone is terug te vinden in dit eerste deel. De enemy to lovers formule is volop aanwezig, net als de personages die uit twee verschillende werelden afkomstig zijn. Toch is het een eigen verhaal geworden. Het is een sprookje met een combinatie van romantiek, actie en spanning. Het onvermijdelijke ‘er is maar één bed’ plus de gevolgen ervan, brengt de nodige humor in het verhaal, net als de grote hoeveelheden taart.
The North wind/Noordenwind is een heerlijk eerste deel van een fantasyreeks rondom de Anemoi, de vier Windgoden. Wren en Boreas zijn personages die je in je hart gaat sluiten, en is romantasy op z’n best.
1
Reageer op deze recensie