Geen thriller, wel een mooie roman

De Engelse schrijfster Lulu Taylor studeerde Engelse literatuur aan de universiteit van Oxford. Na haar afstuderen ging ze werken bij een uitgeverij in Londen en specialiseerde ze zich in ‘women’s fiction’. Met deze ervaring ging ze zelf ook schrijven, romans vol grote landhuizen, high society en veel drama. In 2012 veranderden haar boeken, de verhalen werden donkerder en mysterieuzer, maar nog steeds gesitueerd rondom oude huizen waarbij de historie een link legt tussen verleden en heden. Haar nieuwste boek is Winterhart (2019) (Her frozen heart) en is vertaald door Jolanda ter Lindert.  

In Winterhart worden twee verhaallijnen beschreven welke per hoofdstuk afwisselen. Het begint in 1947 met het verhaal van Tommy (Thomasina). Tommy heeft met moeite het landgoed draaiende weten te houden tijdens de oorlog maar de problemen zijn nog niet voorbij. Met de komst van een strenge winter waarin ze ingesneeuwd raken, moet ze alle zeilen bijzetten om de tijd goed door te komen. Daarbij heeft ze naast de zorg voor haar familie ook nog te maken met Fred, een vriend van haar broer en Barbara die tijdelijk onderdak nodig heeft.  

De tweede verhaallijn speelt in het heden, waar Caitlyns leven op z’n kop komt te staan als haar man Patrick plotseling overlijdt tijdens een ongeluk. Vlak voor zijn overlijden probeert hij haar nog iets te zeggen over haar vriendin Sara, maar wat?  

Het is duidelijk dat Lulu Taylor veel ervaring heeft met het schrijven van romans. Ze weet de sfeer goed neer te zetten en ook de uitwerking van de personages is uitstekend. De omgeving wordt gedetailleerd weergegeven en het landhuis Kings Harcourt is dan ook goed te visualiseren. De omstandigheden waarin het verhaal zich in het verleden afspeelt met de enorme sneeuwstormen zijn realistisch beschreven en de kou in het huis is voelbaar. De dialogen in beide verhalen zijn goed en juist gedoseerd. Taylor weet de aandacht constant vast te houden met kleine cliffhangers aan het einde van de hoofdstukken, waarna ze weer verdergaat met het andere verhaal. Alles bij elkaar zorgt het voor een goed en vlot leesbaar boek.  

Maar Winterhart is volgens de cover een thriller en helaas is daar in het boek niet veel van terug te vinden. In de twee verhalen draait het voornamelijk om de verhoudingen tussen de personages. In de verhaallijn van 1947 worstelt Tommy met haar verleden en de afstandelijkheid van haar moeder. Ze heeft gevoelens voor Fred die ze niet kan uiten en met gast Barbara die een heel eigen agenda heeft kan ze slecht overweg. De spanning in het verhaal zit ‘m vooral in het beklemmende gevoel van het afgesloten zijn van de buitenwereld, waardoor de onderlinge verhoudingen op de spits worden gedreven.  

In het verhaal van Caitlyn is er het mysterie dat ontstaat na de dood van haar man. Waar wilde hij haar voor waarschuwen en is ze in gevaar? Het is een prachtig opgebouwd verhaal, maar de echte spanning ontbreekt. Caitlyn is voornamelijk bezig met haar leven weer op te pakken en gaat inzien dat haar versie van het verleden niet klopt. Pas op het einde is er toch nog even een thrillermoment met enige spanning, dat even zo snel weer voorbij is. Het verhaal van Caitlyn is net als dat van Tommy de moeite waard, maar dan als roman en niet als thriller.  

Winterhart is een mooie roman gesitueerd in Oxford en omgeving waarbij een landhuis en een schilderij de rode lijnen zijn die beide verhalen verbinden. Met sterke vrouwen die ondanks tegenslagen hun weg weten te vinden naar de toekomst, is het een boek over herinneringen, rouw, hoop, vertrouwen, doorzettingsvermogen en liefde. Wie het gaat lezen met het idee aan een echte thriller te beginnen, komt echter bedrogen uit.