Fijne feelgood met liefdevol uitgewerkt thema Alzheimer

Na Zomer in het Duincafé (2019), Kerstmis in het Duincafé (2019) en Thuis in het Duincafé (2020), is er nu Zonnige dagen in het Duincafé (2021), het vierde deel in de serie van de Britse schrijfster Debbie Johnson. De vertaling is van Hanneke van Soest.

Net als de voorgaande boeken, speelt het verhaal zich af in Budbury, het plaatsje aan de kust van Dorset, waar het Duincafé boven op de klif de centrale locatie is voor iedereen die wel wat comfortfood en aandacht kan gebruiken. Vol kleurrijke personages die, na enige omzwervingen, hun plek hebben gevonden om te settelen en genieten van alles wat het Duincafé te bieden heeft.

Willow Longville woont al haar hele leven in Budbury. Eerst samen met haar moeder en twee oudere broers en zus, maar de laatste jaren alleen met moeder Lynnie. Willow is een opvallend persoontje, lang, slank, met knalroze haar en haar onafscheidelijke Dr. Martens. Ze werkt als serveerster in het Duincafé en heeft ook een eigen schoonmaakbedrijfje Spic en Span. Aan veel anders komt ze niet toe, want de zorg voor moeder Lynnie die aan Alzheimer lijdt, slokt de rest van haar tijd op.

Het verhaal is geschreven vanuit Willow als ik-personage en dat is nogal direct, maar wel prettig. Het begint met een dagboek waarin ze zichzelf voorstelt en tien dingen over haar dag opschrijft. Deze dagboekfragmenten komen nog een paar keer terug en zijn een aanwijzing voor haar gemoedstoestand. Het geeft inzicht in haar leven en in haar denken en doen. Haar hoofd raakt soms vol en dan heeft ze wat tijd voor zichzelf nodig, want er verandert voor haar veel in korte tijd.

De community van Budbury is net als in de vorige delen van groot belang en de belangrijkste personages zijn weer allemaal aanwezig. Maar omdat dit verhaal meer buiten het Duincafé speelt, is hun rol minder groot. Willow is vooral gericht is op zichzelf, ze heeft alles altijd alleen moeten doen en heeft moeite met het aannemen van hulp van anderen. Met de komst van het nieuwe personage Tom leert Willow dat ze niet alles alleen kan doen en dat ook niet hoeft. Daarnaast gaat haar eigen familie weer een rol spelen in haar leven en wordt alles ingewikkeld, maar ook beter.

Het grote thema van het boek is Alzheimer en het omgaan met een ouder die daaraan lijdt. Het is goed uitgewerkt en je voelt als lezer de liefde voor Lynnie, maar ook de onmacht die het met zich meebrengt. Willow doet er alles aan om het voor haar moeder zo prettig mogelijk te houden. Ze heeft ervoor gezorgd dat er een dagboek is waarin alles staat wat moeder moet weten. Lynnie heeft heldere momenten, maar is ook regelmatig in de war. Johnson weet het zo te schrijven dat het realistisch overkomt en het je als lezer raakt, maar ze overdrijft nergens en het past zo precies in een boek dat het label feelgood heeft.

'Zij weet misschien niet wie ik ben, maar is dat echt zo belangrijk? Ik weet wie zij is. En ik hou van haar.'

Naast het zware thema van Alzheimer is er genoeg om de balans van het boek in evenwicht te houden en heeft liefde een belangrijke plek, net als vriendschap, familie en natuurlijk de taarten en de chocolademilkshakes van het Duincafé.

Zonnige dagen in het Duincafé is een fijne feelgoodroman met een zwaar thema, dat liefdevol is uitgewerkt. Personage Willow krijgt het zwaar, maar ze is een doorzetter en weet uiteindelijk de juiste keuze te maken en vindt zo de liefde en durft op anderen te vertrouwen. Een bijzonder mooi vierde deel van de 'Duincafé'-serie en met een aantal interessante nieuwe personages voor volgende delen. In het Engels zijn al een deel vijf en zes te lezen, laten we hopen dat die ook snel naar het Nederlands worden vertaald.