Waarom vind ik dit toch zo'n mooi boek?

Dat is een vraag die de hoofdpersoon van het boek zich zou kunnen stellen. Leonardo is een oudere man die na zijn ontslag uit het ziekenhuis, waar hij genas van een schotwond, naar zijn huis en zijn landjes terukeert. "Wie heeft er op me geschoten?" Maar hoe onveilig hij zich ook voelt, hij verlaat toch steeds zijn huis, ook 's nachts. Er wordt wat afgewandeld in dit boek, alleen en met anderen.

Leonardo woont op een beschaduwde plek tussen de verlaten bergdorpen aan de Ligurische kust. Een beetje tot zijn verdriet, want hij houdt van het licht en hij kan er de zee niet zien. Daarom gaat hij ook zo vaak op pad. Dat de infrastructuur van de streek niet geheel is ingestort is te danken aan de buitenlanders die er zich vanwege de prachtige uitzichten vestigden. 's Nachts (1995!) passeert een continue stroom vluchtelingen de dorpen, op weg naar Frankrijk. Er gebeuren nare dingen en er vallen doden. Leonardo is niet bang voor de vluchtelingen, ze kunnen op zijn land overnachten en hij brengt ze soms eten.

We volgen Leonardo in zijn beleving van de natuur, het verstrijken en verschijnen van het licht en wat dat met alles doet en in zijn contacten met de overgebleven oorspronkelijke bewoners die hij zijn hele leven al kent en de nieuwelingen, met wie hij min of meer bevriend raakt. Er is een vrouw die hem erg aan het hart gaat. Hij komt er terloops achter wie er op hem geschoten heeft.

Er gebeurt niet zoveel, er gebeurt teveel. Op de vraag van de kunstschilder waarom hij nog zou willen reizen antwoordt hij: "Om armer te worden".

Dit boek is als slow cooking. Het vraagt een rustige plek en slow reading. Het vult je. Het is prachtig.