Kun je slechte dingen doen en toch een goed mens zijn?

Dit vraagt Dickie zich af tegen het einde van het boek. Wij hebben dan al ruimschoots kennis gemaakt met Dickie en Imelda en hun kinderen, Cass en PJ. Dickie’s bedrijf staat op instorten, wat the talk of the town is in het kleine Ierse plattelands plaatsje.
Wat gebeurt er met een gezin als het in de problemen komt? Hoe gaan mensen om met hun tegenslagen? Elk familielid verwerkt dit op zijn eigen manier en probeert ondertussen ook nog in het reine te komen met het verleden. Murray schets al deze mensen volkomen levensecht. Omdat je hun levens vanuit verschillende perspectieven ziet, leren we de personages stukje bij beetje kennen, en moeten we ons oordeel daardoor steeds bijstellen. Door de ogen van de verschillende vertellers krijg je een genuanceerd beeld van ieder.
Het boek is verdeeld in vijf delen, één voor elk hoofdpersonage, en één voor allen samen.

In deel 1 leren we Cass kennen. Ze is 17 jaar oud, een serieus meisje, net voor haar eindexamen, en wat later als beginnend student in Dublin. ”Als je vooruit kon spoelen naar het eind van de dag en zien dat het niet was gebeurd, dan zou dat niet zo erg zijn. Maar nee, je moet alle momenten een voor een doorleven” (P 694).
In deel 2 wordt de 12-jarige PJ bedreigd en gepest. Hij wil zijn ouders hier niet mee belasten en brengt zoveel mogelijk tijd door in het bos en in de online wereld. “Je kunt helemaal nooit het dorp meer in, zolang je leeft, overpeinst hij. In de zomer is dat denk ik wel oké, maar wat ga je doen als we straks weer naar school moeten?” (P 161)
In deel 3 vertelt Imelda over haar grote liefde Frank, de overleden broer van Dickie en over haar gewelddadige vader en broers. Haar verhaal is een constante gedachtestroom, zonder interpunctie. Daardoor komt haar karakter en het gevoel dat haar leven van de ene ramp overgaat in de andere ramp, goed tot uitdrukking. “Ze is sinds de verloving al net een nat weekend”.(P 139)
In deel 4 leren we Dickie kennen, een tragisch figuur, die om diverse redenen zijn eigen geluk inlevert om het leven van zijn broer te leven. “Hij zou de Frank worden die Frank zelf niet was geweest”. (P 564)
Murray laat de spanning een paar keer behoorlijk oplopen. In het laatste deel is er een snelle afwisseling van perspectief, waardoor het nagelbijtend spannend wordt. De personages komen letterlijk steeds meer bij elkaar in de buurt, zonder dat ze dit van elkaar weten. Door de je-vorm word je als lezer sterk betrokken: in plaats van alwetende lezer te zijn, zoals in de eerdere delen, word je nu onderdeel van de spanning.
Naast veel tragiek, zit er ook veel humor in dit boek.
Het liet mij lichtelijk verbijsterd achter, en ik probeer nog steeds antwoorden te vinden die er waarschijnlijk niet zijn.