Lezersrecensie
Meedogenloos, maar met humor
Met een groep van 15 lezers mogen we het nieuwste boek van Pierre Lemaitre lezen, Het Serpent. Pierre is een voor mij onbekende schrijver. De tekst op de achterflap sprak mij aan: een verhaal over een op leeftijd zijnde huurmoordenaar die zelf het doelwit wordt als ze haar vermogens begint te verliezen. Er wordt verwezen naar de grootste films van Tarantino. Nu heb ik ontzettend genoten van Kill Bill Vol. 1 en 2, maar Pulp Fiction was totaal niet mijn ding. Dus als de bewering waar is en het verhaal lijkt op Kill Bill, dan zal ik er hoogstwaarschijnlijk veel plezier aan beleven.
Pierre Lemaitre is een Franse schrijver/scenarist/psycholoog die sinds 2006 met zijn boeken zijn geld verdient. Hij is bekend door zijn serie over commissaris Camille Verhoeven. Met zijn roman Tot ziens daarboven won hij de Prix Goncourt, de belangrijkste Franse literatuurprijs. Dit boek is ook verfilmd.
Op de cover zien we de naam van de schrijver met grote lichtgroene letters en daaronder de titel Het Serpent in zwarte letters. De ondertitel (of eigenlijk boektitel aangezien hij bovenaan staat) is 'Ze is de meest onwaarschijnlijke, maar beste huurmoordenaar ooit. Dat prikkelt toch de fantasie? Een vrouw die huurmoordenaar is. Wie is zij? Hoe is zij huurmoordenaar geworden? Wat is haar werkwijze? Maar het belangrijkste beeld op de voorkant is de grote dalmatiër. We weten van de flaptekst dat het Ludo, de hond van onze hoofdpersoon is. Maar waarom staat hij op de voorkant? Ook de originele versie van het boek heeft een dalmatiër op de voorkant. Alhoewel ik ook een versie zag met het beeld van een oudere dame met grijs haar, zonnebril en drankje. De Nederlandse omslag is ontworpen door Studio Marlies Visser. Zij is ontwerper, illustrator en initiator. Apart is dat de omslag aangeeft dat het een thriller is, maar dat de schrijver in zijn voorwoord het heeft over een misdaadroman.
De vertaling is van Andreas Dijkzeul. Hij studeerde Franse taal- en letterkunde en vertaalt boeken van diverse Franse schrijvers.
De manier waarop hij de karakters beschrijft is prettig. Hij verbloemt niks. Maakt het niet mooier dan het is. Mathilde is geen lieve vrouw. Ze is koud en hard. Nu haar geheugen tanende is, wordt haar lontje steeds korter. Maar ze weet steeds een soort omweggetje te vinden om te komen waar ze wil zijn. Ze weet van zichzelf dat ze dingen vergeet, maar vertrouwt op haar instincten om haar te helpen. René Vassiliev is een gedegen politieman. Wars van status en aanzien. Hij wil gewoon zijn werk doen, maar is zeer onzeker over zijn uiterlijk. Mensen onderschatten hem. Zijn baas Occhipinti wantrouwt hem, denkt dat hij zijn baan wil en geeft hem allerlei vervelende klussen. Bij hem draait alles om zijn ego. Henri Latournelle is de opdrachtgever van Mathilde. Hij vindt haar aan de ene kant doodeng en aan de andere kant is hij al jarenlang verliefd op haar. Dat brengt hem in een spagaat over wat hij met haar aanmoet. De humor is vaak aanwezig, waardoor het verhaal luchtiger wordt.
"Hij heeft mama op 8 november 1949 verleid en is op de dag af 3 jaar later gestorven, waarmee hij liet zien dat hij een stipt en nauwgezet man was."
Pierre vindt dat het leven ook soms bruut is en ziet geen reden om in zijn verhalen verzachtend te zijn over de dingen die gebeuren. Dat blijkt wel door de manier waarop hij op zeer duidelijke, maar in mijn ogen ook humoristische wijze bepaalde gebeurtenissen beschrijft. De verwijzing naar Tarantino begrijp ik wel: het brute, het meedogenloze, maar ook de humor en de filmische scènes die hij neerzet, heel beeldend.
Ik heb het verhaal vaak met een glimlach op mijn gezicht gelezen. En toch had ik graag nog wat meer diepgang in de personages gezien. Nog meer willen weten wie ze waren en hoe ze zo geworden zijn. Maar misschien had dan het verhaal veel zwaarder geworden en weer gebotst met de humor die erin zit. Daarom ben ik waarschijnlijk een lezer en geen schrijver. Ik laat schrijvers schrijvers zijn en geniet als lezer van hun verhalen. Dat heb ik zeker van dit boek. Op mijn veel te lange 'wil-ik-nog-lezenlijst' komen zijn andere boeken erbij. Ik ben zeer benieuwd naar zijn romans en zijn serie met commandant Camille Verhoeven.
Pierre Lemaitre is een Franse schrijver/scenarist/psycholoog die sinds 2006 met zijn boeken zijn geld verdient. Hij is bekend door zijn serie over commissaris Camille Verhoeven. Met zijn roman Tot ziens daarboven won hij de Prix Goncourt, de belangrijkste Franse literatuurprijs. Dit boek is ook verfilmd.
Op de cover zien we de naam van de schrijver met grote lichtgroene letters en daaronder de titel Het Serpent in zwarte letters. De ondertitel (of eigenlijk boektitel aangezien hij bovenaan staat) is 'Ze is de meest onwaarschijnlijke, maar beste huurmoordenaar ooit. Dat prikkelt toch de fantasie? Een vrouw die huurmoordenaar is. Wie is zij? Hoe is zij huurmoordenaar geworden? Wat is haar werkwijze? Maar het belangrijkste beeld op de voorkant is de grote dalmatiër. We weten van de flaptekst dat het Ludo, de hond van onze hoofdpersoon is. Maar waarom staat hij op de voorkant? Ook de originele versie van het boek heeft een dalmatiër op de voorkant. Alhoewel ik ook een versie zag met het beeld van een oudere dame met grijs haar, zonnebril en drankje. De Nederlandse omslag is ontworpen door Studio Marlies Visser. Zij is ontwerper, illustrator en initiator. Apart is dat de omslag aangeeft dat het een thriller is, maar dat de schrijver in zijn voorwoord het heeft over een misdaadroman.
De vertaling is van Andreas Dijkzeul. Hij studeerde Franse taal- en letterkunde en vertaalt boeken van diverse Franse schrijvers.
De manier waarop hij de karakters beschrijft is prettig. Hij verbloemt niks. Maakt het niet mooier dan het is. Mathilde is geen lieve vrouw. Ze is koud en hard. Nu haar geheugen tanende is, wordt haar lontje steeds korter. Maar ze weet steeds een soort omweggetje te vinden om te komen waar ze wil zijn. Ze weet van zichzelf dat ze dingen vergeet, maar vertrouwt op haar instincten om haar te helpen. René Vassiliev is een gedegen politieman. Wars van status en aanzien. Hij wil gewoon zijn werk doen, maar is zeer onzeker over zijn uiterlijk. Mensen onderschatten hem. Zijn baas Occhipinti wantrouwt hem, denkt dat hij zijn baan wil en geeft hem allerlei vervelende klussen. Bij hem draait alles om zijn ego. Henri Latournelle is de opdrachtgever van Mathilde. Hij vindt haar aan de ene kant doodeng en aan de andere kant is hij al jarenlang verliefd op haar. Dat brengt hem in een spagaat over wat hij met haar aanmoet. De humor is vaak aanwezig, waardoor het verhaal luchtiger wordt.
"Hij heeft mama op 8 november 1949 verleid en is op de dag af 3 jaar later gestorven, waarmee hij liet zien dat hij een stipt en nauwgezet man was."
Pierre vindt dat het leven ook soms bruut is en ziet geen reden om in zijn verhalen verzachtend te zijn over de dingen die gebeuren. Dat blijkt wel door de manier waarop hij op zeer duidelijke, maar in mijn ogen ook humoristische wijze bepaalde gebeurtenissen beschrijft. De verwijzing naar Tarantino begrijp ik wel: het brute, het meedogenloze, maar ook de humor en de filmische scènes die hij neerzet, heel beeldend.
Ik heb het verhaal vaak met een glimlach op mijn gezicht gelezen. En toch had ik graag nog wat meer diepgang in de personages gezien. Nog meer willen weten wie ze waren en hoe ze zo geworden zijn. Maar misschien had dan het verhaal veel zwaarder geworden en weer gebotst met de humor die erin zit. Daarom ben ik waarschijnlijk een lezer en geen schrijver. Ik laat schrijvers schrijvers zijn en geniet als lezer van hun verhalen. Dat heb ik zeker van dit boek. Op mijn veel te lange 'wil-ik-nog-lezenlijst' komen zijn andere boeken erbij. Ik ben zeer benieuwd naar zijn romans en zijn serie met commandant Camille Verhoeven.
1
Reageer op deze recensie