Lezersrecensie
Van strafpleiter naar slachtoffer - het verschil tussen recht en rechtvaardigheid
Suzie Miller is een Australische schrijver boeken, toneelstukken en scripts.
Ze studeerde immunologie en microbiologie en is jarenlang juriste geweest. Prima Facie is gebaseerd op een solovoorstelling over seksueel misbruik.
Vertaald door Mylène Delfos en Jet Zegers
Mylène vertaalt al ruim 25 jaar teksten vanuit het Spaans en Engels en soms Frans. O.a. boeken van Michael Connelly, R.L. Stine. Jet is naast vertaalster ook huisarts. Ze vertaalde 'Lights, camera, magic - The making of Fantastic Beasts' en 'The art of Fantastic Beasts 2 - The Crimes of Grindelwald'.
Het omslagontwerp is van Hazel Lam, een Australische boekontwerper. Ze heeft omslagen ontworpen voor boeken van Holly Ringwald, waarbij de omslag van The Lost Flowers of Alice Hart de prijs voor Designers' Choice Cover of the Year 2019 heeft gewonnen.
De cover vind ik zelf veel te druk. De titel en schrijfster met de achtergrondafbeelding zou ik genoeg vinden. Quotes van anderen doen mij niets. Ik zou het boek daardoor niet sneller oppakken.
Het verhaal beleven we door de ogen van Tessa Ensler, strafpleiter in hart en nieren. Ze heeft een passie voor het recht. Zij vindt dat als ze haar zaak op de juiste manier voorstelt aan de jury dat het recht dan zegeviert. Ze komt uit een arm gezin en voelt zich altijd een soort fraudeur tussen de elite-juristen, waarvan vaak de ouders en grootouders ook al in hetzelfde vak werkzaam waren. Maar Tessa wil koste wat kost bewijzen dat zij er ook bij hoort. Mensen zien haar als een hele goede pleiter, die veel zaken wint. Ze weet heel duidelijk haar punt te maken en gaten te schieten in getuigenissen, waardoor veel van haar cliënten weer vrij op straat mogen rondlopen. Over schuldig of onschuldig denkt ze niet na. Dat doet er niet toe in de rechtszaal, vindt ze. Ik snap haar beweegredenen, maar het maakt haar niet tot een heel fijn persoon.
Ongeveer halverwege het boek gebeurt het ondenkbare: ze wordt verkracht door een collega na een avond flink doorhalen. Tessa verandert hierdoor van strafpleiter in slachtoffer en ze vindt het heel moeilijk om te accepteren dat het is gebeurd. Ze gaat door allerlei emoties: boosheid, schuld, verdriet, machteloosheid, schaamte. Maar ze laat zich niet kisten en kiest voor de aanval: ze doet aangifte en de dader (ik zeg hier niet vermeende dader, want we weten wie het is en wat hij heeft gedaan) wordt gearresteerd.
Het deel van het verhaal na de verkrachting springt steeds heen en weer tussen toen en nu. Het toen is de periode na de verkrachting en het nu is het moment van de rechtszaak. Dit zorgt ervoor dat je mee wordt genomen in hoe de periode voor Tessa is geweest en hoe zij zich moet hebben gevoeld. Ik denk dat veel vrouwen met mij ooit wel eens iets hebben meegemaakt dat eigenlijk niet door de beugel kon, maar waar we nooit iets van hebben gezegd. Ik weet niet hoe de cijfers in Nederland liggen, maar in het verhaal spreken ze over 1 op de 3 vrouwen in Engeland.
De rechtspraak in Nederland werkt heel anders dan in Engeland. Wij hebben hier geen jury, dus ik weet absoluut niet hoe het hier zou werken. Maar in Engeland hebben ze wel een jury, dus gaat het hoofdzakelijk om twijfel zaaien om de dader vrij te krijgen. Tessa vindt het daadwerkelijke getuigen heel vervelend, omdat ze als jurist precies weet welke valkuilen er zijn.
"Niet al mijn cliënten zijn zoals die arme Tony en ze zijn niet allemaal zoals mijn broer. Het is niet makkelijk als dingen niet absoluut zijn. Iedereen wil ja of nee horen, schuldig of onschuldig, ze willen zij en wij. Maar het is verwarrend als "wij" en "zij" dezelfde zijn."
Ik verklap natuurlijk niet hoe het afloopt, maar raad iedereen aan het boek te lezen. Vooral de epiloog is heel indringend en voor mij best een reminder over de positie van vrouwen in verkrachtingszaken. Ik merkte dat ik op sommige stukken in het verhaal zelfs een lichamelijke reactie had. Dat gebeurt niet vaak. Het getuigt wel dat de schrijfster goed heeft bedacht welke invloed haar woorden kunnen hebben.
Ze studeerde immunologie en microbiologie en is jarenlang juriste geweest. Prima Facie is gebaseerd op een solovoorstelling over seksueel misbruik.
Vertaald door Mylène Delfos en Jet Zegers
Mylène vertaalt al ruim 25 jaar teksten vanuit het Spaans en Engels en soms Frans. O.a. boeken van Michael Connelly, R.L. Stine. Jet is naast vertaalster ook huisarts. Ze vertaalde 'Lights, camera, magic - The making of Fantastic Beasts' en 'The art of Fantastic Beasts 2 - The Crimes of Grindelwald'.
Het omslagontwerp is van Hazel Lam, een Australische boekontwerper. Ze heeft omslagen ontworpen voor boeken van Holly Ringwald, waarbij de omslag van The Lost Flowers of Alice Hart de prijs voor Designers' Choice Cover of the Year 2019 heeft gewonnen.
De cover vind ik zelf veel te druk. De titel en schrijfster met de achtergrondafbeelding zou ik genoeg vinden. Quotes van anderen doen mij niets. Ik zou het boek daardoor niet sneller oppakken.
Het verhaal beleven we door de ogen van Tessa Ensler, strafpleiter in hart en nieren. Ze heeft een passie voor het recht. Zij vindt dat als ze haar zaak op de juiste manier voorstelt aan de jury dat het recht dan zegeviert. Ze komt uit een arm gezin en voelt zich altijd een soort fraudeur tussen de elite-juristen, waarvan vaak de ouders en grootouders ook al in hetzelfde vak werkzaam waren. Maar Tessa wil koste wat kost bewijzen dat zij er ook bij hoort. Mensen zien haar als een hele goede pleiter, die veel zaken wint. Ze weet heel duidelijk haar punt te maken en gaten te schieten in getuigenissen, waardoor veel van haar cliënten weer vrij op straat mogen rondlopen. Over schuldig of onschuldig denkt ze niet na. Dat doet er niet toe in de rechtszaal, vindt ze. Ik snap haar beweegredenen, maar het maakt haar niet tot een heel fijn persoon.
Ongeveer halverwege het boek gebeurt het ondenkbare: ze wordt verkracht door een collega na een avond flink doorhalen. Tessa verandert hierdoor van strafpleiter in slachtoffer en ze vindt het heel moeilijk om te accepteren dat het is gebeurd. Ze gaat door allerlei emoties: boosheid, schuld, verdriet, machteloosheid, schaamte. Maar ze laat zich niet kisten en kiest voor de aanval: ze doet aangifte en de dader (ik zeg hier niet vermeende dader, want we weten wie het is en wat hij heeft gedaan) wordt gearresteerd.
Het deel van het verhaal na de verkrachting springt steeds heen en weer tussen toen en nu. Het toen is de periode na de verkrachting en het nu is het moment van de rechtszaak. Dit zorgt ervoor dat je mee wordt genomen in hoe de periode voor Tessa is geweest en hoe zij zich moet hebben gevoeld. Ik denk dat veel vrouwen met mij ooit wel eens iets hebben meegemaakt dat eigenlijk niet door de beugel kon, maar waar we nooit iets van hebben gezegd. Ik weet niet hoe de cijfers in Nederland liggen, maar in het verhaal spreken ze over 1 op de 3 vrouwen in Engeland.
De rechtspraak in Nederland werkt heel anders dan in Engeland. Wij hebben hier geen jury, dus ik weet absoluut niet hoe het hier zou werken. Maar in Engeland hebben ze wel een jury, dus gaat het hoofdzakelijk om twijfel zaaien om de dader vrij te krijgen. Tessa vindt het daadwerkelijke getuigen heel vervelend, omdat ze als jurist precies weet welke valkuilen er zijn.
"Niet al mijn cliënten zijn zoals die arme Tony en ze zijn niet allemaal zoals mijn broer. Het is niet makkelijk als dingen niet absoluut zijn. Iedereen wil ja of nee horen, schuldig of onschuldig, ze willen zij en wij. Maar het is verwarrend als "wij" en "zij" dezelfde zijn."
Ik verklap natuurlijk niet hoe het afloopt, maar raad iedereen aan het boek te lezen. Vooral de epiloog is heel indringend en voor mij best een reminder over de positie van vrouwen in verkrachtingszaken. Ik merkte dat ik op sommige stukken in het verhaal zelfs een lichamelijke reactie had. Dat gebeurt niet vaak. Het getuigt wel dat de schrijfster goed heeft bedacht welke invloed haar woorden kunnen hebben.
1
Reageer op deze recensie
